Gezever op de zondag (over bloggen enzo)
Nee, hier volgt geen overpeinzing in de zin van “ik heb vakantie gehad en heb eindelijk heeeel hard na kunnen denken wat alles voor mij beteeeeeekend en omg, ik ben zo diep en nu gaat er zus en zo gebeuren”. Wel wil ik even een kort berichtje achterlaten met een verhaaltje. Ik zat (zit eigenlijk) op de bank en bedacht me: oja, ik moet eens even gaan kijken of m’n blog nog leeft. Gooide wat spam weg (300 berichtjes, hallllooo, kan het even), bladerde wat door mijn voorpagina (wie doet dit nog meer? Kijken of alles er nog steeds mooi uitziet enzo? En dan denken, oh wat leuk! nee, alleen ik? ok), verbaasde me weer eens over het fenomeen “blog” en opeens viel er een soort van denkbeeldig kwartje.
De laatste tijd krijg ik af en toe een berichtje met ongeveer dezelfde strekking: “wat is jouw leven leuk en mooi en perfect en ik ben eigenlijk wel een beetje jaloers”. Als je jouw berichtje hierin herkent, voel je dan niet rot of opgelaten of aangesproken ofzo, want dat is niet mijn bedoeling! Zulke berichtjes zou ik namelijk ook best kunnen achterlaten bij een ander, maar omdat ik super slecht ben in reacties achterlaten komt dat er eigenlijk nooit van, haha. Ik denk dat heel veel mensen zich er eigenlijk wel in beetje herkennen. Bijna iedereen heeft toch wel eens na het doorbladeren van een instagramfeed of blog gedacht: WAUW, wat mooi en wat is zijn of haar leven leuk, ik wil dit ook! Daar is ook helemaal niets mis mee denk ik, want vaak kun je er ook een heleboel positieve inspiratie uithalen. Helaas krijgt het soms ook wel eens een negatieve wending (bij mij althans) en dan ben ik een beetje jaloers en vind ik m’n eigen leven opeens helemaal niet zo leuk meer. Nee? Weer alleen ik?
Nouja, dat is verder ook eigenlijk niet het punt wat ik wil maken. Iedereen weet natuurlijk wel dat (veel) mensen vooral de leuke en mooie dingen op internet zetten en dat zelfs de meest fabulous blogger ook gewoon suffe dingen moet doen (zoals je oren wassen enzo, vind ik echt suf namelijk, maarja he). En dat mijn leven niet perfect is, dat lijkt me ook nogal overbodig om te melden. De strekking van dit stuk is dan ook absoluut NIET “mijn leven is inderdaad geweeeeeeldig, maar niet getreurd onwetende mensjes, jullie leven kan ook geweldig zijn!”. Nogmaals, dat is niet mijn boodschap. Waar ik het wel over wil hebben, is dat ik mezelf begon af te vragen waarom ik daar nou eigenlijk aan mee deed. Je kunt misschien denken: jeetje mens, waar maak jij je toch allemaal druk om? Maar ik vind dat met zelfreflectie helemaal niets mis is en dat doe ik op alle vlakken van mijn leven, dus daar hoort dit ook gewoon bij.
Waarom doe ik er aan mee? Waarom blog ik/documenteer ik zoveel? Simpel. Omdat ik het a) leuk vind en er b) heel veel voor mezelf uit haal. Als ik er over nadenk zorgen mijn blog en plezier in fotograferen (dat gaat toch een beetje hand in hand) er voor dat ik extra opensta voor mooie dingen en kanten van het leven. Dat klinkt een beetje zweverig, maar het is heel simpel. Bijvoorbeeld: als ik ergens ben dan kijk ik om me heen, sta ik open voor nieuwe indrukken en ga ik op zoek naar mooie plaatjes om te fotograferen. Kleurcombinaties, mooie mensen (in de breedste zin van het woord), nieuwe ervaringen… Dit gaat inmiddels eigenlijk onbewust. Zo zie ik een heleboel moois, wat ik dan vervolgens vastleg of niet (want soms dan heb ik geen zin om een foto te maken of ben ik m’n camera vergeten). Maar gezien heb ik het dan in ieder geval wel. Dit vervolgens in een blogpost fabriceren vind ik echt héél erg leuk. Zo heb ik voor mezelf een naslagwerk en vaak reageren mensen met tips voor nog meer mooie dingen. Dat vind ik echt zo gaaf!
Zie ik dit alleen omdat ik blog en fotografeer? Nee, natuurlijk niet, want er zijn vast nog veel meer mensen die dit allemaal ervaren, maar het niet vastleggen. Toch is het in mijn geval wel zo dat ik er op deze manier bewuster mee bezig ben en er wat langer bij stil sta. Ik deel de mooie kanten van mijn leven, NIET om op te scheppen of om een onecht beeld te creëren (want het is immers gewoon allemaal echt), maar omdat ik juist de mooie kanten graag wil vastleggen en wil delen/uitwisselen.
Als ik dan ook één boodschap mee mag geven, dan is dat op dit moment: sta open voor alle mooie dingen in je leven. Daarmee wil ik niet zeggen dat je je af moet sluiten voor de nare of slechte kanten, want die horen er helaas nou eenmaal ook bij, maar wel dat het leven an sich heel veel mooie kanten heeft. En dat je die, als je daar voor openstaat, ook echt gaat zien en ervaren. Worden daarmee de minder leuke kanten van je leven minder vervelend? Ik denk het niet (weet het eigenlijk wel zeker, want dat er iemand dood is blijft gewoon super k..), maar het maakt de rest allicht een stukje leuker. En bovendien is er met die mindere kanten ook niets mis. De 100happydays challenge vind ik bijvoorbeeld een leuk idee om de positieve kanten van je leven te benadrukken, maar soms heb ik ook wel eens een rotdag en dan denk ik: laat me lekker. Dan heb ik geen zin om geforceerd aan iets leuks te gaan zitten denken of geforceerd iets moois te gaan zoeken. En dat is ook helemaal prima. Maar de rest van de tijd ben ik me graag bewust van alle mooie dingen! Een dagboek (online of offline) kan je daarbij zeker helpen als je dit proces wat bewuster in gang wilt zetten.
Tot slot wil ik nog even deze documentaire van Derren Brown met jullie delen,
Fijne zondag! En bedankt voor al jullie leuke reacties op mijn post over Zweden :)
Liefs,
Ash
PS enkele laatste toevoegingen: ik geloof niet in het principe dat je nare dingen aantrekt en dat het dus je eigen schuld zou zijn als je iets naars overkomt. het leven is maakbaar, maar tot op zekere hoogte. ook is het niet mijn bedoeling om tegen mensen met een depressie te zeggen: kijk gewoon eens naar de mooie kanten joh. Zo simpel zijn die dingen immers niet. wilde ik nog even gezegd hebben, voor het geval er discussie over zou ontstaan :)
