2 0 1 3

De allerlaatste dag van

Dat is even iets anders, of niet dan? Herinneren jullie je nog hoe het was? Die oneindige witte achtergrond, schreeuwende caps lock letters en keurige posts-met-door-klik-pijlen? Ik was het zat. Al een paar weken, een paar maanden eigenlijk. Als ik iets nieuws kocht of leuke kleren droeg, moest ik mezelf (en mijn zusje) bijna dwingen om foto's te maken. En te bewerken. En te posten. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik altijd weer heel tevreden en vooral blij was met het resultaat, na zo'n shoot van een half uur in de vrieskou met belachelijk nieuwsgierige mensen die je aanstaren alsof je een sprookjesfiguur bent. Ik denk dat het gewoon op was. Het idee wat ik in 2009 had over wat mijn blog zou zijn en worden: het is op en weg. Ik heb altijd heel veel plezier beleefd aan de manier waarop ik blogde, maar het laatste jaar is het teveel geworden. Ik kreeg steeds minder de drang om met mijn 4-poot naar buiten te gaan, urenlang te bewerken en eindeloos proberen artistiek te zijn terwijl ik dat al maanden niet meer was. Ik kreeg eigenlijk steeds meer de drang om in mijn moedertaal eindeloze verhalen te schrijven, omgeven door foto's die ik ook echt wilde maken om het maken van foto's. Niet omdat ik zo graag mijn nieuwe schoenen wil laten zien. Waarschijnlijk gaat dat laatste nog steeds vaak gebeuren. Vooral het 'moeten' greep me de laatste weken echt naar de keel. Ik denk dat het komt omdat ik zoveel dingen leuk vind, en ik wil ook alles doen. En goed. Perfect eigenlijk.

Om een lang verhaal kort te maken: ik stop niet. Demi Knight's Life is een perfecte uitlaatklep op een regenachtige zondag en dat soort dingen moet je behouden in het leven. Ik ga het wel anders doen. Je ziet het misschien al als je naar de nieuwe vormgeving kijkt (die trouwens belachelijk veel lijkt op mijn site). Misschien dat ik straks een stuk minder volgers zal hebben. Misschien wel meer. Ik vraag je wel: oordeel niet meteen. Kijk het even aan, lees een aantal artikelen, leer mij op een andere manier kennen, en misschien, heel misschien, vind je mij wel leuk.

Ik heb werkelijk geen idee wat er gaat gebeuren met mijn oude, vertrouwde blog. Ik weet wel dat alles dat er gaat gebeuren, gaat gebeuren met een schone lei. Een schone, komkommer frisse lei. Hopelijk gaan jullie het allemaal samen met mij beleven.

Dit was het dan. De allerlaatste dag van. Niet de allerlaatste dag van mijn blog. Niet de allerlaatste dag van het leven. En zeker niet de allerlaatste dag van mijn dromen. Maar wel de allerlaatste dag van 2013. En op die allerlaatste dag, begin ik opnieuw.