Squidhead

Zoals dat gaat met de meeste goede voornemens en mooie plannen, blijkt het toch meer werk en moeite te kosten dan dat je had gehoopt. Zo ook voor het schrijven van een blog. Ik had toch gehoopt al wat meer dingen te hebben geschreven tegen deze tijd. Daarom heb ik besloten om verder te schrijven in het Nederlands. Ik praat hier de hele dag in het Engels, en hoe vloeiend ik ook ben, het is toch fijn om af en toe in je moedertaal te kunnen ratelen. Daarnaast spreekt niet iedereen Nederlands dus kan ik op deze manier stiekem ook een beetje roddelen over de mensen die ik hier ontmoet die ondertussen mijn Facebook-vrienden zijn geworden.

Ik wil graag vertellen over mijn eerste contact met de zogenaamde `hostboys`. Als je nog nooit hebt gehoord van hostboys of hostbars raad ik je aan om de documentaire `The great happiness space` te kijken. Deze documentaire is gefilmd in Osaka en geeft je een beeld van de verknipte ‘service industry’ van Japan. Maar in het kort: Een hostbar is een bar waar je als meisje naar toe kan gaan om te kletsen met een jongen, een zogenaamde hostboy. Je betaalt voor je aanwezigheid in de bar, je eigen drankjes, en de drankjes van je host. Je koopt voor een paar honderd euro aandacht en complimentjes van een jongen.

Deze jongens dragen uitbundige haarstijlen waardoor het lijkt alsof er een geblondeerde octopus op hun hoofd gekropen is. Vandaar dat mijn zus, op haar bezoek naar Japan deze jongens als snel `squidheads` begon te noemen. De meeste van deze jongens wonen in dezelfde wijk als ik, en werken 1000m verderop in het uitgaansgebied waar ik zelf ook geregeld te vinden ben. Ik sta naast ze in de supermarkt of zie ze ‘s ochtends vroeg dronken naar huis strompelen als ik braaf op mijn fiets zit richting de universiteit. Ik raad je aan om op dit moment een nieuw tabblad te openen en met behulp van google een plaatje van deze jongens te vinden.

Ondanks dat ik nog niet naar een hostbar ben geweest. Heb ik al wel het genoegen gehad om mijn avond door te brengen in het gezelschap van een heuse hostboy. Samen met een Amerikaanse vriend van mij en zijn vriendinnetje ging ik woensdagavond naar een van mijn favoriete bars in Osaka. De bar heet Ginku, of de barman heet Ginku, ik weet het niet precies. De bar is ongeveer 30m2 groot en volledig gevuld met opgezette dieren en andere curiosa. De barman heeft zijn gezicht altijd geschminkt in een enge grijns en op de menukaart staat `bloed`. Op de achtergrond speelt vaak een obscure film en de muziek varieert van klassiek, tot psychedelische rock, tot buikdans muziek.

Tegen het einde van mijn eerste drankje komt nog een Engels meisje binnen samen met een Japanse jongen. Het Engelse meisje is een vriendin van mijn Amerikaanse vriend. Niet het type waarmee ik snel ‘bestfriends’ zou worden. De Japanse jongen is een opvallende verschijningen met zijn in verschillende kleuren haar. De jongen stelt zich voor als Simba en is ongekend vriendelijk en geïnteresseerd in mij. Het Engelse meisje vertelt me dat hij een hostboy is en dat Simba niet zijn echte naam is, hij zegt dat hij barman is.

Het Engelse meisje is erg aanhankelijk naar Simba toe en ik vermoed dat ze als een blok gevallen is voor zijn tot in de puntjes uitgewerkte charme. Ik vraag mij op dat moment af wat voor een relatie de twee hebben. Zou het een oprechte scharrel zijn, het was duidelijk nog geen echte relatie, of is hij alleen lief voor een potentiële vaste klant. Ik besluit dat het laatste het geval moet zijn en observeer ondertussen geïntrigeerd hoe de hostboy zijn charme op mij los laat. Hij stelt mij verschillende oppervlakkige vragen en is het altijd eens met mijn antwoord. Waarom ben ik naar Japan gekomen? Hoe vind ik de universiteit? Wat is mijn lievelingsdrankje? De laatste vraag beantwoord ik verlegen met ‘bier’. In Japan drinken alle meisjes zoete troep. Tussen alle vragen door blijf hij benadrukken dat ik een keer naar zijn bar moet komen.

Ik kan niet ontkennen dat mijn onderbuik een beetje begon te kriebelen door het gesprek met Simba, maar ik moet de volgende ochtend gewoon weer naar de universiteit. Ik drink mijn bierglas leeg en sla de drugs, die mijn Amerikaanse vriend mij op dat moment aanbiedt, wijselijk af. Terwijl ik mijn jas aantrek krijg ik te horen dat Simba mij naar huis zal vergezellen. Ik weet niet wat ik van de situatie moet denken dus glimlach en loop samen met hem de bar uit. Omdat hij een hostboy is weet ik dat hij niet geïnteresseerd is in seks maar in een nieuwe klant voor zijn bar. Bij de lift (het is heel normaal in Japan dat een bar zich op de 5e verdieping van een gebouw bevindt) krijg ik de gebruikelijke handkus van Ginku. Voordat ik het weet zit ik achterop mijn eigen fiets en wordt ik naar huis gebracht door een jongen die zichzelf heeft vernoemd naar een karakter uit “de Lion King”. Waarschijnlijk omdat hij zelf denkt dat zijn haar op de manen van een leeuw lijken.

Ik laat hem binnen in mijn appartement en heb meteen spijt van mijn beslissing. Ik zie een berg afwas, schoolpapieren en make-up verspreid over mijn bureau en een smerig futon op de grond. Ik bekijk mijn appartement door de ogen van Simba en realiseer me dat het een puinhoop is. Hij neemt plaatst op de tatami-vloer en kijkt me met verbazing aan. “You know, your room is a reflection of the mind” verteld hij me. “Fijn” denk ik, “Heb ik weer.” Een, ondertussen blowende, hostboy in mijn appartement om 2 uur ’s nachts die me confronteert met de rotzooi in mijn hoofd. Hij gaat naar de wc en wordt bij zijn terugkomst gebeld door het Engelse meisje. “I’m on my way back to the bar now” liegt hij met een poeslieve stem. We wisselen nummers uit, want ik moet echt een keer naar zijn bar toe komen en ik loop met hem mee naar de deur.

Als ik zodra hij weg is zelf naar de wc ga is er iets veranderd. Hij heeft de lege toilet rol die in de houder hing vervangen door de nog volle rol die op de grond stond, en er vervolgens een driehoekje in gevouwen zoals je dat in hotels ziet. Als ik de wc uitloop zie ik dat hij ook alle schoenen bij mijn deur heeft rechtgezet.