DIARY: 153

Een week waarin ik maar drie ‘normale’ Instagram foto’s geplaatst heb, dat kan twee dingen betekenen. 1. Mijn week was niet Instagram-waardig, 2. Ik had het druk. Wat het geval was deze week? Nummer 2, overduidelijk.

Ik begon maandag met mijn laatste dagje voor Girlscene. Ik werkte thuis, maar reisde ‘s middags naar Amsterdam om te eten bij Sla met een aantal (inmiddels ex-)collega’s. Super gezellig om iedereen weer eventjes te zien en onwijs verwend met een mooie bon van de Bijenkorf (die inmiddels al is uitgegeven, oeps!). We aten heerlijke salades, ik werd weer even voorzien van de laatste kantoorroddels en ik sloot samen met Danique en Emma af bij Starbucks op Centraal Station. Rond een uurtje of 21.00u was ik thuis en was ik eigenlijk alweer rijp voor mijn bed, ik gaf me al snel aan dat gevoel over.

Dinsdag heb ik de hele dag thuis gewerkt voor DutchCowboys, in bed. Heerlijk zeg je nu misschien, maar stiekem baalde ik aan het eind van de dag wel een klein beetje, zo’n hele dag in bed is echt niet goed voor mijn rug en nek. Ik kon niet de hele dag in bed blijven liggen, ‘s avonds rond een uurtje of 21.00u ben ik – nadat ik eerst twee uur had opgeruimd in mijn studio – eindelijk naar de Albert Heijn gereden voor boodschappen. Dat had ik veel eerder moeten doen, maar goed dat is achteraf praten.

De volgende dag begon ik met een tempoloop van 20 kilometer. Halleluja, dat heb ik geweten, de rest van de dag was ik niet vooruit te branden en lang ik dus weer de hele dag in bed. Mijn benen waren gewoon volledig klaar en de rest van mijn lichaam ook. Toch nog kunnen werken voor DutchCowboys en slechts een klein dutje gedaan.

Donderdagochtend stapte ik alweer vroeg in de auto richting het zuiden voor een dagje kantoor in Roosendaal. Het is eventjes rijden, maar ik zou die kantoordagen echt niet willen missen, zo fijn om af en toe collega’s te hebben. Klinkt misschien een beetje zielig, maar het is gewoon zo, ik denk dat iedere freelancer dat gevoel wel eens heeft. Het werd een latertje op kantoor dus at ik een heerlijke bak noodles voordat ik om half acht de auto in stapte. Oh ja, ‘s middags hadden we kroketten als lunch, want het was nationale krokettendag, yeah!

Vrijdag begon ik mijn dag met 35 kilometer hardlopen, mijn laatste lange duurloop voor New York. Het ging verbazingwekkend makkelijk, iets te makkelijk. Na mijn duurloop heb ik een heel kort slaapje gedaan, heb ik nog even een paar artikelen geschreven en ben ik vervolgens super snel richting de stad gegaan voor de workshop bij Starbucks. Ik blijf het zo leuk vinden om lezeressen te ontmoeten, maar jullie zijn dan ook stuk voor stuk allemaal leuk. Vrijdagavond spendeerde ik op de bank, met mijn MacBook, kruidnoten, thee en Apple TV.

Zaterdag kon ik bijna niet mijn bed uit komen, damn spierpijn! Mijn benen voelden als een paar betonnen blokken. Ik had geen ontbijt in huis dus na een paar uur op de bank met mijn MacBook moest ik toch echt de deur uit. Ik liep naar de Franse bakker bij mij in de buurt en ging voor een chocolade broodje en croissant, kon het ook niet laten een citroentaartje mee te nemen. ‘s Middags bracht ik spontaan een bezoek aan de kapper, ik was mijn haar ineens helemaal zat. Veel te lang! En daar moest verandering in komen (vanmiddag zie je het resultaat). ‘s Avonds spendeerde ik alweer op de bank met mijn MacBook, kruidnoten, thee en Apple TV. Lekker saai, maar die laatste weken voor de New York Marathon moet ik ook gewoon saai zijn, ik moet al mijn energie sparen voor 2 november en moet in de tussentijd zorgen dat ik niet ziek word.

Ook al ging ik om half elf slapen zaterdagavond, zondag werd ik gebroken wakker. Ik had tot 12.00u willen slapen, maar dat ging niet want om half elf moest ik in Warmond zijn voor een hardloopwedstrijd. Geen echte wedstrijd, of nou ja wel een echte wedstrijd, maar ik ging hem niet lopen als een wedstrijd, ik moest gewoon in die 10 kilometer mijn spierpijn zien kwijt te raken. De spierpijn ben ik helaas nog steeds niet kwijt maar het was wel gezellig om samen met Laura de wedstrijd te lopen en haar over de finish te schreeuwen. ‘s Middags spendeerde ik – alweer – op de bank met mijn MacBook, work-work-work. Ik kom tijd te kort en mijn mailbox is een ramp. Iedereen die op antwoord wacht, SORRY! Ik weet niet meer waar ik moet beginnen en hoe ik afspraken moet plannen (want ik heb gewoon geen tijd). Mijn welgemeende excuses.

De zondag sloot ik zoals gewoonlijk af bij mijn ouders, samen met mijn broertje, zusje en oma. Even goed eten zodat ik de nieuwe week weer vol energie kan beginnen. Ook deze week staat er weer veel op het programma, het is de laatste volledige week voordat ik aan mijn world tour begin. Grapje, maar eh… volgende week vrijdag vlieg ik naar Portugal en als ik terug kom vlieg ik vrijwel meteen door naar New York. Tijd vliegt. Kon ik ook maar vliegen….

Liefs,
Annemerel

The post DIARY: 153 appeared first on Annemerel.