De Rode Draad
Het is vandaag rood, rood en nog meer rood. Al vroeg in de morgen staat er een alleraardigst koeriermeisje voor mijn deur. In haar hand een doosje gekoelde aardbeien. Sweet Eve, een nieuw ontwikkelde vrucht die zich moet onderscheiden van haar soortgenoten. Geteeld op smaak. Volzoet en aromatisch zijn ze, volgens de meegeleverde folder.
Nu ben ik geen professor in de Aardbeikunde. Gewoonlijk vertrouw ik simpelweg op mijn trouwe smaakpapilletjes. Ooit ben ik een loyaliteitsverdrag met deze bondgenoten aangegaan. Zolang zij geen juichende of uitbundige signalen in mijn mondholte afvuren, blijf ik wie ik ben. Een verdraaid kritische consument. En tot mijn spijt moet ik jullie vertellen dat de termen volzoet en aromatisch ook bij deze rooie nieuweling niet worden waargemaakt. Deceptie alom. Er blijken in deze moderne tijd geen aardbei meer geteeld te kunnen worden die dezelfde smaaksensatie teweeg brengt als die van pakweg 25 jaar geleden. Op ons postzegelformaat moestuintje van weleer, plukten we de heerlijkste vruchten, waaronder bessen, bramen en frambozen. En tevens waanzinnig smakelijke zomerkoninkjes. Corona heetten ze. Of Senga Sengana. Vol overgave lagen ze daar, op hun bedjes van stro, te soezen in de zon tot ze volgroeid genoeg waren om geplukt te worden. Dat deden we met zachte hand. Want o, wat waren ze fragiel en sappig deze beitjes. Met het verrukkelijke aroma van échte aardbeien.
Natuurlijk weet ik dat deze corona niet voldoet aan de huidige eisen van de producent. Ze zijn slechts beperkt houdbaar en dus niet rendabel. Tussen producent en consument ligt al snel een logistiek traject van drie à vier dagen. En tja, dan zijn die superzachte corona's natuurlijk allang tot moes verworden. Maar er is meer aan de hand. De meeste fruitsoorten hebben volle grond nodig. Waarom? Een goede bodemsamenstelling bevat mineralen die middels de sapstroom in het fruit terecht komen. Hierdoor krijgt elke vrucht "terroir", ofwel je proeft overduidelijk de bodem erin terug. Het is eigenlijk zo'n beetje hetzelfde als met bepaalde soorten wijn of kaas: je bent er een liefhebber van of niet. In ieder geval is het een onmiskenbaar onderdeel van de kwaliteIt.
Een tiental minuten internet-speurwerk leverde het volgende resultaat op. "De Sweet Eve aardbeien worden op een substraat in de buitenlucht geteeld. Hierdoor kunnen ze gedurende het Nederlandse seizoen langer en constanter worden aangeleverd dan de aardbeien van de volle grond."
Goed, ik weet voldoende. Het is het zoveelste product dat in de markt gezet wordt middels een grootscheepse marketingcampagne. Leuk bedacht, maar het heeft een verhullend effect op de uiteindelijke smaak. En die smaak ... was dat nu eigenlijk niet de essentie van het hele verhaal? Jezelf als producent onderscheiden doe je niet door een strakke promotie, een innovatieve verpakking of een leuk naampje. Hoe vaak moet het nog gezegd worden? Het is slechts de smáák die blijft hangen. Niet meer. Niet minder. Ho effe, *steekt beide handen in de lucht* don't shoot the messenger.
Gelukkig was er nog meer rood vandaag. Honingzoete, biologische cherrytomaatjes van kwekerij Zuidbos in Noordgouwe. Hoewel ik de truc van het drogen al een flink aantal keren had toegepast, moet ik toegeven dat het geheugen van een mens soms gelijk staat aan een emmer met een gat erin. Van boven komen er telkens nieuwe dingen bij en aan de onderkant loopt het er in een gestaag tempo weer uit. Dank dus aan Tessa van I am cooking with love voor de reminder. Dankzij haar heb ik opnieuw een fikse pot homemade gedroogde tomaatjes in mijn fridge.
Nu ben ik geen professor in de Aardbeikunde. Gewoonlijk vertrouw ik simpelweg op mijn trouwe smaakpapilletjes. Ooit ben ik een loyaliteitsverdrag met deze bondgenoten aangegaan. Zolang zij geen juichende of uitbundige signalen in mijn mondholte afvuren, blijf ik wie ik ben. Een verdraaid kritische consument. En tot mijn spijt moet ik jullie vertellen dat de termen volzoet en aromatisch ook bij deze rooie nieuweling niet worden waargemaakt. Deceptie alom. Er blijken in deze moderne tijd geen aardbei meer geteeld te kunnen worden die dezelfde smaaksensatie teweeg brengt als die van pakweg 25 jaar geleden. Op ons postzegelformaat moestuintje van weleer, plukten we de heerlijkste vruchten, waaronder bessen, bramen en frambozen. En tevens waanzinnig smakelijke zomerkoninkjes. Corona heetten ze. Of Senga Sengana. Vol overgave lagen ze daar, op hun bedjes van stro, te soezen in de zon tot ze volgroeid genoeg waren om geplukt te worden. Dat deden we met zachte hand. Want o, wat waren ze fragiel en sappig deze beitjes. Met het verrukkelijke aroma van échte aardbeien.
Natuurlijk weet ik dat deze corona niet voldoet aan de huidige eisen van de producent. Ze zijn slechts beperkt houdbaar en dus niet rendabel. Tussen producent en consument ligt al snel een logistiek traject van drie à vier dagen. En tja, dan zijn die superzachte corona's natuurlijk allang tot moes verworden. Maar er is meer aan de hand. De meeste fruitsoorten hebben volle grond nodig. Waarom? Een goede bodemsamenstelling bevat mineralen die middels de sapstroom in het fruit terecht komen. Hierdoor krijgt elke vrucht "terroir", ofwel je proeft overduidelijk de bodem erin terug. Het is eigenlijk zo'n beetje hetzelfde als met bepaalde soorten wijn of kaas: je bent er een liefhebber van of niet. In ieder geval is het een onmiskenbaar onderdeel van de kwaliteIt.
Een tiental minuten internet-speurwerk leverde het volgende resultaat op. "De Sweet Eve aardbeien worden op een substraat in de buitenlucht geteeld. Hierdoor kunnen ze gedurende het Nederlandse seizoen langer en constanter worden aangeleverd dan de aardbeien van de volle grond."
Goed, ik weet voldoende. Het is het zoveelste product dat in de markt gezet wordt middels een grootscheepse marketingcampagne. Leuk bedacht, maar het heeft een verhullend effect op de uiteindelijke smaak. En die smaak ... was dat nu eigenlijk niet de essentie van het hele verhaal? Jezelf als producent onderscheiden doe je niet door een strakke promotie, een innovatieve verpakking of een leuk naampje. Hoe vaak moet het nog gezegd worden? Het is slechts de smáák die blijft hangen. Niet meer. Niet minder. Ho effe, *steekt beide handen in de lucht* don't shoot the messenger.
Gelukkig was er nog meer rood vandaag. Honingzoete, biologische cherrytomaatjes van kwekerij Zuidbos in Noordgouwe. Hoewel ik de truc van het drogen al een flink aantal keren had toegepast, moet ik toegeven dat het geheugen van een mens soms gelijk staat aan een emmer met een gat erin. Van boven komen er telkens nieuwe dingen bij en aan de onderkant loopt het er in een gestaag tempo weer uit. Dank dus aan Tessa van I am cooking with love voor de reminder. Dankzij haar heb ik opnieuw een fikse pot homemade gedroogde tomaatjes in mijn fridge.
More posts from
