Wat zij zegt #14 Lindsey [Daily Lin]
Alweer de veertiende editie van Wat zij zegt, waarin ik andere dames een veelal reisgerelateerde vraag voorleg. Aan Lindsey, die je ongetwijfeld kent van haar travel & lifestyle blog Daily Lin en waar ik vorig jaar nog een champagne & truffel trip naar Frankrijk mee maakte, vroeg ik wat zij niet kan missen on the road. Ervaren reizigster die ze is, heeft ze daar natuurlijk een passend antwoord op.
Wat zij zegt #14 Lindsey (Daily Lin)
Vroeger dacht ik dat ik echt heel weinig kon missen terwijl ik op reis ging. Met mijn ouders ging ik veel naar Griekenland en alles moest mee. Eerst al mijn speelgoed (ik heb eens hard gehuild toen een Canadese douanebeambte mijn playdoh klei afpakte en mijn ouders heel streng toesprak dat het voor een kleibom kon doorgaan), later de hele inhoud van mijn kledingkast en föhn, verschillende haarborstels en stijltangen.
Tot de eerste backpackreis gepland werd; de eerste keer heb ik me nog een breuk gesjouwd (of eigenlijk mijn vriend die soms met twee backpacks liep te sjouwen, SORRY) maar een tweede keer ga je steeds minder meenemen. Kleding was je wat extra onderweg, een beetje mascara is voldoende wanneer je gebruind bent van de zon en ook de laptop bleef gewoon thuis.
Toch leerde ik vorig jaar in Vietnam dat er maar echt heel weinig is wat er echt toe doet: de spullen waar je echt niet zonder kan op reis, die passen in je hand.
Foto’s door Lin
De spullen waar je echt niet zonder kan op reis, die passen in je hand.
Ik stond op een heel klein treinstation in Vietnam, letterlijk ergens in de middle of nowhere. De trein stond al meer dan een uur stil en niemand kon ons vertellen waarom. Er was überhaupt niemand die ons ook maar iets kon vertellen, want de conducteur sprak geen woord Engels en onder de medepassagiers bevond zich geen enkele andere backpacker.
Ik had honger. De treinreis duurde al zo’n 9 uur, zou er nog minstens 9 duren en mijn voedselvoorraad was ernstig geslonken. Soms verkopen ze prima eten in de trein in Vietnam, soms zijn het eieren met embryo’s van kuikentjes. Nee, bedankt. Op het perron zag ik een stalletje staan met een blauwe verpakking er op. Het leken oreo’s te zijn, backpackersvoer bij uitstek. Met handen en voeten gebaarde ik naar de conducteur; kan ik even snel uitstappen om iets te eten te kopen? Hij knikte.
Met wat dong in mijn hand (omgerekend 3 euro) stapte ik de trein uit. Ik onderhandelde wat over de prijs voor oreo’s, vroeg of er ook pringles waren en wilde gaan afrekenen tot ik in de verte de trein in beweging hoorde komen. Mijn vriend stak zijn hoofd door het raam en riep keihard ‘Linnnnnn’. De trein maakte vaart en begon sneller van het perron weg te rijden. Daar sta je dan. Met een paspoort en creditcard nog in de trein, geen idee waar ik was, geen idee wat ik kon doen en niemand die je verstaat.
Marathon spurt
Gelukkig liep ik een paar maanden voor deze reis de marathon en ik begon aan de sprint van mijn leven. De deur was nog open maar werd geblokkeerd door een boze conducteur. Hij hield zijn armen voor zijn borst gekruist en schudde zijn hoofd: jij komt er niet meer in. Gelukkig duwde mijn vriend hem aan de kant en trok hij mij de trein in, net voor deze echt vaart begon te maken.
Later hebben we er hard om kunnen lachen maar voortaan houd ik op reis altijd mijn CC en paspoort dicht bij me in de buurt, het enige wat je echt niet kunt missen.
Oh my, zonder paspoort en credit card in het buitenland is wel echt een horrorscenario! Leuk voor later zo’n ervaring, al vrees ik dat ik zo’n sprint bij lange na niet had gehaald ;-) Bedankt voor je bijdrage Lin, made me smile.
Wil jij ook aan het woord komen in deze nieuwe rubriek? Laat het me weten in een reactie hieronder of stuur me even een berichtje! Eerdere edities van Wat zij zegt zijn hier te vinden.
Featured photo door Mariet Mons
