Om mij heen zie ik steeds meer mensen die hun koffers pakken (of nouja, in de meeste gevallen hun backpack) en die de wereld rond gaan. Alleen. Op reis. Op zoek naar avontuur. Andere landen, andere werelddelen, andere culturen. En weet je, stiekem ben ik heel jaloers op al van hen die dit durven. Of misschien beter gezegd, die het kunnen. “Gewoon” alles wat je lief is hier laten en in je eentje dat vliegtuig instappen. Het lijkt me doodeng. Ik zou niet weten wat ik met mezelf aan moet in Nepal, Australië of Bangkok.

Nu is het ook wel een feit dat ik er niet zo van hou om alleen te zijn. Een avond (of een paar) alleen thuis, prima. Maar echt helemaal alleen wonen? Ik zou er niet tegen kunnen. En dan hoef ik nog niet eens zo zeer iemand te hebben tegen wie ik kan praten (al is dat natuurlijk wel heel fijn) maar gewoon het idee dat er iemand is op wie je terug kunt vallen. Met wie je leuke maar ook verdrietige momenten kunt delen. Die je kan helpen bij dingen waar je mee zit, dingen waar je niet uit komt in je eentje. Ik heb dat nodig. Ook in verre landen.

Het is dus echt niet zo dat ik geen verre reizen wil maken. Als ik straks ben afgestudeerd en ik word ongelofelijk rijk van mijn ultra-goede baan waarmee ik bakken met geld verdien (haha!) dan wil ik heel veel van de wereld zien. Maar niet alleen.

Liefs, Willemijn