20 weken zwanger: halfway point #mommyblog

Net als de Nike Running app je halverwege een duurloop mededeelt dat je op de helft bent, zit ik vandaag ook precies op de helft van mijn zwangerschap. Aan de ene kant lijkt het alsof ik gisteren de positieve zwangerschapstest in mijn handen had, aan de andere kant realiseer ik me dat dit ook alweer maanden geleden is. Zeker als ik de allereerste buikfoto’s van week 9 met de buikfoto’s van week 19 vergelijk. Voor mezelf lijkt het zo rap niet te gaan, maar de beelden liegen er niet om. Over exact 20 weken is het woensdag 13 mei en hoop ik na een (soepele ;-) bevalling onze dochter in mijn armen te hebben. Maar first things first, laat haar nog maar 4,5 maand geduld hebben.

It’s a (healthy) girl
De dag voor Sinterklaas kon ik mijn zenuwen en nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en trakteerde René mij na een emotionele uitbarsting (hallo hormonen) op een geslachtsbepalende echo. Daar was overduidelijk te zien dat ik een meisje in mij draag en dit werd afgelopen vrijdag tijdens de 20-weken echo opnieuw bevestigd. Ook zo sneu als het ineens toch een piemel zou zijn en dat arme jong in al die roze Primark-onesies moet rondkruipen de eerste maanden.

Niets bijzonders, nou moe
De 20-weken echo is een zogenaamd SEO, wat in dit geval niét staat voor ‘search engine optimization’ (hallo bloggers en andere online content geeks) maar voor ‘structureel echoscopisch onderzoek’. Het SEO kan worden uitgevoerd tussen week 18 0 en week 22 0 van de zwangerschap, maar het streven is dat het SEO vóór week 21 0 is afgerond, aldus het RIVM. Ik was 19 2 weken en de reden dat wij afgelopen vrijdag deze echo kregen, is het feit dat het echocentrum gesloten is tijdens de kerstvakantie. Fijn om voor de feestdagen te weten dat alles goed en gezond is.

De echoscopist heeft ongeveer 45 minuten gekeken en alles was heel normaal, volgens de standaard en ze sloot af met: ‘niets bijzonders met jullie baby’. Nou moe, onze baby is hartstikke bijzonder! ;-) Maar niets bijzonders is juist positief in dit geval, net als ontzettend gemiddeld zijn. De baby was enigszins eigenwijs en haarzelf aan het verstoppen tijdens de echo, dus ik mocht van mijn rug naar mijn zij draaien, even wiebelen en vervolgens weer op mijn rug draaien. Als bewijs van haar gezonde status maakte ze een koprol, die je hierboven op de echofoto ziet. Net zo sportief als d’r moeder ;-).

Baby Spice ft. Sporty Spice
Naast het dagelijkse fietsen of wandelen en het wekelijkse hardlopen of zwemmen, ben ik me aan het oriënteren op zwangerschapsyoga. Ik wil dit het liefst in mijn nieuwe woonplaats Houten doen, dan ontmoet ik direct al wat moeders in spe in de buurt. Ik heb nog geen geschikte yogaschool gevonden, want ik knap een beetje af op een te hoog zweefteef-gehalte. Als iemand goede tips heeft voor leuke, maar nuchtere zwangerschapsyoga in Houten, hoor ik dat graag in de comments.

Wet t-shirt contest
Gisteren stond ik de vaat af te drogen, toen ik ineens wat nats ter hoogte van mijn borst voelde. Mijn trui was niet nat, dus ik keek onder mijn trui naar mijn t-shirt. Tot mijn grote hilariteit vormde zich daar een vochtige plek, precies waar mijn tepel zit. Nieuwsgierig als ik ben, onderwierp ik mijn borst voorzichtig aan wat duw- en knijpwerk. Ha, daar kwam de aap uit de mouw, of beter gezegd: het vocht uit de tepel. Ik schoot direct in een lachbui, wat er weer voor zorgde dat ik snel naar de wc moest sprinten. Niet alleen is mijn blaas nu de veroorzaker van (extra) vocht, ook mijn boobies doen vrolijk mee.

Op zich een mooi teken dat mijn borsten zich klaarmaken voor de borstvoeding, want dat ben ik van plan te gaan geven straks. Ze zijn er alleen een beetje vroeg bij ;-). Nadat ik uitgelachen (en uitgeplast) was, realiseerde ik me hoe tof dit eigenlijk is van moeder (haha) natuur. Toch wel bijzonder dat je lijf zich helemaal klaarmaakt om straks een mini-me te gaan voeden en verzorgen, terwijl ik gewoon de afwas sta te doen. Het is gelukkig nog maar een paar druppels en ik heb ook (nog) niet de behoefte dit te proeven.

De weegschaal? 10 kilo
Die borstvoeding gaat me straks hopelijk ook helpen om de kilo’s die ik aankom weer te lozen, want ijdel of niet: ik stoor me verschrikkelijk aan mijn groeispurt. Iedere keer uit ik mijn onvrede naar de verloskundige en iedere keer probeert ze me weer gerust te stellen, maar ik vind het nog steeds moeilijk. Ik heb afgelopen maandag nogmaals mijn eetpatroon met haar doorgesproken en dat is helemaal prima, maar blijkbaar kom ik gewoon iets meer aan dan gemiddeld. Ik zou nu heel link kunnen zeggen dat het me niets doet, maar iedereen die al langer meeleest op mijn blog weet dat ik problemen heb (gehad) met mijn gewicht en dan is dit best een uitdaging.

Ondanks dat mijn verloskundige me op het hart drukt dat 12 kilo aankomen echt nodig is voor je kindje en sommige vrouwen nu eenmaal meer dan 12 kilo aankomen – terwijl ze een goed voedingspatroon hebben – ik baal er wel van. Ik weet heus wel dat ik in staat ben om gezond af te vallen, dat heb ik eerder allang bewezen. Het is in mijn geval denk ik gewoon lastig – na jaren strugglen en een moeilijke verhouding te hebben (gehad) met eten – zomaar te accepteren dat dit ‘erbij hoort’. Ik heb keihard gevochten, zowel lichamelijk als geestelijk, om mijn gezonde geest in een gezond lijf te krijgen en dan word ik nu weer ineens ‘dik’, in mijn beleving.

Ik weet dat ik het absoluut niet ‘dik worden’ mag noemen, dus neem hier geen aanstoot aan. Het zijn kilo’s die eraan komen voor én door de baby, maar ik zou mezelf zo verloochenen als ik hierover zou zwijgen en dat is bovendien niet passend op mijn blog. Mijn blog is juist een plek waar ik heel open en eerlijk ben over gewicht en wat dat voor invloed dat op mij persoonlijk heeft. Dus ik kijk liever naar de plaatjes links dan naar het plaatje rechts, maar herhaal als een mantra dat ik ook weer zoals de plaatjes links zal worden, juist omdat het me zoveel doet. En dan wil ik nu voorlopig weer even ophouden met mijn gezeik (ik pis namelijk al genoeg). Ik heb potverdomme een kerngezonde baby in mijn pens buik en ben daar hartstikke gelukkig mee, terwijl ik al typend een traantje wegpink (hallo hormonen). Einde rant.

Sweet dreams are made of this
Who am I to disagree? Ik droom vaak en veel, over de meest uiteenlopende dingen. Schijnt ook zo’n zwangere vrouwen kwaal te zijn. Soms zijn mijn dromen echt te absurd voor woorden en vaak herinner ik deze de ochtend erna ook niet. Ik heb echter ook bijzonder seksuele dromen en die herinner ik me des te beter ;-). Niet alleen over René, maar ook over Leonardo DiCaprio en mijn hunk Alexander Skarsgard <3. I’m nót dreaming of a white Christmas, maar mijn nights zijn zeker merry and bright ;-).

En meer wil ik er niet over kwijt ;-).

Kick it!
Sinds enkele dagen voel ik subtiele plopjes, wat minuscule babytrapjes zouden moeten zjin. Ik zeg zouden moeten, want ik kan ze nog niet extreem goed voelen. Maar tijdens de 20-weken echo liet de echoscopiste beeld zien terwijl ik iets voelde en toen maakte ik ineens de connectie dat die gekke plopjes waarschijnlijk van de baby zijn. Vanaf nu worden die plopjes steeds aanweziger en dus beter voelbaar. Vanaf ongeveer 24 weken zou ik ze optimaal kunnen gaan voelen. Met 28 weken moet je in ieder geval dagelijks ‘leven’ voelen in je buik. Het is best wel gek om te voelen, zoals wanneer ik op mijn buik lig en ineens plopjes voel alsof ze wil zeggen: draai op je zij mam, dan heb ik meer ruimte en plet je me niet ;-).

Ook kan ze nu geluiden waarnemen vanuit de buik. Ze is natuurlijk al aanwezig geweest bij een concert van Stromae, het Foute Uur plus Captain Jack afgelopen vrijdag en thuis draai ik ook bijna altijd muziek, dus dat is vast reuze gezellig. René praat (heel aandoenlijk) tegen m’n buik en als ik (mee)zing met de muziek zal ongetwijfeld haar kleine handjes om haar minuscule oortjes vouwen ;-).

Say my name
Thuis noemen René en ik haar al bij haar naam, want die weten we allang. Nog voordat we überhaupt actief over onze kinderwens spraken, vertelde ik René dat ik de naam (puntjepuntjepuntje geheimpje :-) zo mooi vind. Ik las de naam toen in een magazine, want de geïnterviewde in kwestie droeg die naam en dat vond ik een stoere en knappe vrouw (nog voor ik het interview met haar las, ik kende haar al). De naam bleef jaren in mijn hoofd en toen we vorig jaar op honeymoon waren, spraken we opnieuw over kindernamen. Dit naar aanleiding van een schattig meisje dat in hetzelfde resort verbleef en ons erg amuseerde aan de rand van het zwembad. Onder de Griekse zon bespraken we hypothetisch wat voor namen we onze kinderen zouden willen geven. Voor een jongensnaam waren we er snel uit, voor een meisjesnaam hadden we twee à drie opties (ook die ene naam uit het interview).

Eenmaal zwanger hadden we dus al een jongensnaam paraat en filterden we uit de drie meisjesnamen een naam die we samen het mooist vonden. Voor een meisje hadden we ook al een tweede (doop)naam, voor de jongen zouden we die nog moeten bedenken. Dat kan dus nog even uitgesteld worden voor de lange termijn, want het wordt een meisje. Met 20 weken heeft ze al een voornaam en een tweede naam, die we inmiddels meerdere keren hardop uitgesproken en op papier geschreven hebben, zowel voluit als alleen initialen.
Het staat prachtig :-).

Tweede trimester, nog 7 weken te gaan
Over 7 weken is het tweede trimester ten einde en ben ik vanaf de 28e week alweer bij het derde trimester, de laatste 3 maanden van de zwangerschap. Ieks, wat klinkt dat dichtbij! Na 37 weken is de baby voldragen en kan ze geboren worden, maar stiekem hoop ik nog steeds op lucky number 13. Ik weet dat de kans nihil is dat ze ook écht op de uitgerekende datum komt, maar een mens mag dromen toch ;-). Ik voel me eigenlijk nog steeds heel prima en heb weinig last van vervelende kwaaltjes (die zwangerschapsacné begint zelfs te wennen). Ik knijp in mijn handjes dat het zo blijft. Af en toe een beetje moe vind ik prima te handelen tot dusver.

Tot zover mijn halfway point update! Oh ja, natuurlijk de overzichtsfoto nog!

Die 10 weken verschil tussen week en week 19 zijn duidelijk hè? Ik zie mezelf natuurlijk iedere dag, waardoor het heel geleidelijk lijkt te gaan, maar zhe belly is duidelijk growing.

Ik ben heel benieuwd of er mede-zwangeren meelezen en hoe ver jullie zijn? Weten jullie al wat het wordt en zijn jullie al begonnen aan de babykamer (nope ;-)? En niet-zwangeren, valt het aantal mommyblog-updates mee? Hou ik mijn woord een beetje dat lindsayvallen.nl een personal lifestyle blog is en de zwangerschap hoort bij het personal gedeelte, maar niet de hele blog overneemt? Ik ben benieuwd!

Liefs,
Lindsay