The lioness and her cub

Aangezien ik nogal een (behoorlijke) filmfreak ben, is dit een quote die de afgelopen week in mijn hoofd zit. Plus de bijbehorende scènes waarin Beatrix Kiddo (gespeeld door Uma Thurman) voor het eerst haar dochtertje B.B. ontmoet. Nadat The Bride neergeknald werd door Bill, wordt ze wakker met een lege buik in het ziekenhuis. Ze gaat ervan uit dat ze haar kindje is verloren. Pas in deel 2 (aan het aller-, allereinde) ontdekt ze dat Bill hun dochtertje heeft opgevoed en ineens staat ze oog in oog met de man op wie ze wraak wil nemen én het kindje dat ze dood waande. Zelfs als ik de scène in mijn hoofd afspeel, hou ik het niet droog.

Iedere keer als ik onze eigen B.B. zie, vervult mijn hart en hoofd zich met zoveel moois. De allerpuurste liefde die ik ooit heb gevoeld. Ik bedoel: ik hou van René, maar dat is absoluut niet vergelijkbaar met mijn liefde voor Tara (sorry René, je bent nog wel mijn favoriete mannenmens ;-). Sometimes there’s so much beauty in the world, I feel like I can’t take it, and my heart is just going to cave in. Dat is dan weer een quote uit American Beauty, sorry voor het grote filmgehalte in deze blog :-). Natuurlijk is het frustrerend en verdrietig en ronduit klotek#ttering@lles! om haar daarna weer te moeten achterlaten in haar glazen huisje.

Maar het is moeilijk boos te blijven als er nog altijd zoveel meer moois in de wereld is – American Beauty (1999).

De meeste tijd trek ik het aardig, blijkbaar helpt mijn happy-go-lucky-karakter me ook in dit soort extreme situaties. Bovendien ben ik 31 en heb inmiddels ook wel enigszins geleerd dat de wereld is zoals ‘ie is en je daar weinig aan kunt veranderen. Die energie kun je beter gebruiken, leer je al doende. Toch heb ik ook ik momenten waarop ik ter aarde stort en even helemaal stuk ga. Afgelopen dinsdag had ik zo’n moment.

Ik was bezig met Tara’s kamertje en niets lukte zoals ik wilde. Ik kon niet alles versjouwen omdat mijn keizersnede nog maar 3 weken geleden is, het rommelt de afgelopen week met haar conditie in het ziekenhuis (niets zorgelijks, maar de bekende ‘twee stappen vooruit, één achteruit‘ is een gegeven waar je als ouders van een couveusekindje mee om moet leren gaan) en ik dacht: ze is vandaag 3 weken oud, maar heeft haar eigen kamertje nog nooit van binnen gezien. It hit me.

De tranen stroomden over mijn wangen en ik zakte binnen no time in foetushouding op de grond. Stoer probeerde ik René te appen of we even konden bellen. Natuurlijk (Murphy’s Law) zat hij midden in een presentatie in een bomvol auditorium, waardoor ik dacht: kut, ik kan hem niet vragen om zomaar op te staan en weg te lopen. ‘Gaat het goed?’, appte hij? / ‘Nee, laat maar joh’, appte ik terug.

Wat is dat toch, juist als je hulp nodig hebt op de meest labiele momenten, je ineens denkt: nee joh, laat maar hangen. Ik red me wel. Waarschijnlijk omdat je niet durft toe te geven dat je hulp nodig hebt, is mijn theorie. Dat het té confronterend is om te zeggen: het gaat ronduit klote, ik haat alles nu en wil iets kapot smijten.

René belde me binnen 10 seconden en ik riep allerlei dingen als: ik weet het niet meer, we hebben nog maar 3 weken gehad en er nog minstens 6 zoals deze voor de boeg, haar kamer is nog helemaal niet klaar, ik haat alles zoals het gaat, ik trek het meer. Dit alles overigens vrij onverstaanbaar, door de vele tranen en het snot dat ermee vergezeld ging.

Na een kwartier klaarde het snot en de tranen op en ondanks dat ik grotendeels op speaker heb gejankt, bleef René geduldig aan de andere kant van de lijn met troostende woorden en stilte. Het is niet alsof hij magische woorden uitsprak die alles beter maakte, maar soms moet je gewoon even hardop tegen iemand janken. Dat lucht ook op, want de situatie is daarna niet ineens perfect.

Wel wist ik direct na mijn mental breakdown hoe ik haar kamertje wél wilde hebben en verschoof (tegen René’s advies in, sorry schat) zelf haar commode en bed naar een andere plek. Het staat nu perfect naar mijn smaak. Zo zie je maar weer, als je je even laat gaan, kom je vervolgens vaak tot nieuwe inzichten ;-). Dat is deel van het creatieve proces ;-).

Dus ik sloot mijn huilsessie af met een glimlach op mijn gezicht, net als Uma Thurman op de badkamervloer in Kill Bill 2. Ik weet dat ik nog even geduld moet hebben voordat ik mijn eigenste B.B. thuis mag verwelkomen, maar it will happen. The Bride hakte zich door twee films, werd levend begraven, kreeg een kogel door haar hoofd en na al dit leed nam ze haar dochtertje mee naar huis. Er ligt zoveel moois in het verschiet, dan mag je af en toe best een beetje janken.

“The lioness has rejoined her cub, and all is right in the jungle.” – Kill Bill: Vol. 2 (2004)

Liefs,
Lindsay