Asahiflexen

Ouderwets fotograferen met een rolletje heeft mijn hart veroverd, daarom kreeg ik van mijn vader de eerste spiegelreflexcamera van mijn opa, de Asahiflex. Hoe bijzonder dat ook voor me voelde, ik moest wel wat overwinnen om die camera ter hand te nemen; je moet met een lichtmeter het licht meten en handmatig scherp stellen door het vizier boven op de camera (Don glimlacht, een vizier zit natuurlijk op een geweer, maar klinkt veel mooier dan zoeker).

In Frankrijk maakte ik er mijn eerste foto’s mee en kreeg er lol in. Het fotograferen met de Asahiflex dwingt je stil te staan en de tijd te nemen voor een foto, heel meditatief eigenlijk. De wereld door het vizier is mooi, maar wel in spiegelbeeld en voor je het weet schots en scheef. Het resultaat is wisselend, soms haarscherp, dan weer korrelig en vaag. Het aller fijnste is denk ik wel de ‘plop’ bij het afdrukken.

Don legde het fotograferen met de Asahiflex mooi vast.

Het bericht Asahiflexen verscheen eerst op Kind van het licht.