25+3 weken zwanger: PPROM preterm gebroken vliezen
De afgelopen dagen zijn ontzettend zwaar geweest. Hopelijk zijn ons nog vele weken gegeven, want ik heb sinds maandag PPROM preterm gebroken vliezen. Het is natuurlijk veel te vroeg en daarom uiterst risicovol (lage levensverwachting) voor onze baby om al te komen (25 3 weken). Iedere dag erbij is winst. Ik moet absolute bedrust houden, als het aan mij ligt, lig ik de komende 12 weken plat. Een klein offer in ruil voor ons gezonde meisje straks. Heb alsjeblieft geduld, lieve kleine meid.
Controle aan het CTG. Zowel mijn gezondheid als die van de baby blijven het voortdurend goed doen. Goede hartslag, prima bloeddruk, geen contracties (weeën) of harde buiken. Keep up the good work body!
Ik schrijf veel en heb veel steun aan close familie en vrienden. Mijn man is de allerbeste die ik me kan wensen en neemt veel zorg op zich. Maar het is zo zwaar en onzeker. We proberen positief te denken en praten veel tegen mijn buik, dat ze maar rustig en kalm aan doet. Het WKZ en personeel daar is geweldig, we worden ontzettend ondersteund (ik ben na 5 dagen observatie daar de thuismonitoring in, dat is net zo veilig en voor mij persoonlijk veel rustgevender).
Romantisch diner voor twee (eigenlijk drie natuurlijk :-) in het WKZ. Eerlijk is eerlijk, ik heb niets aan te merken op het WKZ. Maar thuis is het zoveel fijner.
Veel van het contact met onze naasten loopt via René, om mij zoveel mogelijk te ontzien en stress te vermijden. Mijn buik moet de meest comfortabele, relaxte broedplaats ever zijn en blijven. Bellen en bezoek doen we niet, alles voor de rust. Toch hebben we een groot sociaal netwerk en kunnen daarom niet iedereen persoonlijk op de hoogte houden. Er lezen op mijn blog familieleden, vrienden, kennissen, collega’s en oud-studiegenoten mee.
Voor mij is bloggen en social media een hele prettige, reactieve manier om me te uiten. Als ik rust wil, klap ik de laptop dicht. Als ik behoefte heb aan een kijkje verder dan mijn bed, klap ik ‘m open. En het geeft me afleiding en een uitlaatklep als ik daar behoefte aan heb.
Ik schrijf veel, maar Google weinig. Ik ben niet gesteld op horrorverhalen en enge fora met negatieve emoties. Ik lees liever literatuur of onderzoeken over PPROM of bel mijn artsen als ik iets wil weten. Ieder geval is anders en wij hebben liever een statistische en realistische visie (hoewel dat erg confronterend is), dan zachte heelmeesters. Anderzijds geef ik mijn geest positieve impulsen, zodat onze dochter zich binnen niet al te druk maakt. Dat werkt voor ons persoonlijk fijn.
Iedere dag erbij is een feestje, iedere schop van leven die we voelen een bewijs dat onze baby sterker blijft groeien en iedere week controleert het WKZ het vruchtwater en haar groei.
We hebben samen tegen mijn buik gezegd dat mama en papa heel nieuwsgierig naar haar zijn, maar geduld in haar hele leven nog belangrijk is. En dat we haar verschrikkelijk zullen verwennen als ze netjes wacht tot 37 weken :-)
Dit was het voor nu.
Veel liefs van René, Lindsay en hopelijk een heeeeeele geduldige baby die nog weken in mijn buik blijft.
