LindsayVallen.nl

27+5 weken zwanger (ook wel 3 weken plat met PPROM)

Hallo, Yoko hier vanuit de Bed-In!

Time flies when you’re having fun! Just kidding ;’-) Vandaag is het precies 3 weken geleden dat ik in een rolstoel binnen gereden werd bij het UMC/WKZ en tot dat moment had ik nog NOOIT gehoord van preterm vroegtijdig langdurig gebroken vliezen (medische term PPROM). Inmiddels ben ik bijna een (medische) enclopedie en behoorlijk geïnformeerd over mijn toestand.

De zusters grappen ‘dat ik hier wel kan komen werken’. Niet alleen omdat ik alle informatie goed tot mij neem en veel vragen stel, ook omdat ik van nature erg leergierig ben (of een nieuwsgierig aagje, ander naampje ;-). Vandaag lig ik alweer een week in het WKZ, mijn thuisopname was van korte duur omdat ik vorige week toch weer een bloeding kreeg. Maar het ziekenhuis went, net als de zusters en artsen. De meesten vind ik helemaal prima en zelfs de awkward types grow on me.

Het plat liggen verveelt nog niet echt, wel heb ik soms pijn in mijn kont (ondanks mijn met voldoende zitvlees gevulde derrière ;-) gezien de beperkte keuze uit lighoudingen. En ik krijg spierpijn van het niets doen, hoe absurd dat ook klinkt. Ik moet nog maar even niet denken hoe het met mijn conditie gesteld is als dit allemaal straks voorbij is. Daar gaat mijn zorgvuldig opgebouwde conditie en spierkracht dankzij het hardlopen, Insanity en Les Mills.

Ik heb zaterdagavond overigens wel een nieuwe spier getraind, namelijk mijn baarmoeder. Voor het eerst in mijn zwangerschap had ik harde buiken en/of (oefen)weeën. De afgelopen weken werd me veelvuldig gevraagd of ik dat had, waarop ik een antwoord schuldig moest blijven. Geen idee! Ik weet niet wat het is en kon me zo’n gevoel ook niet voorstellen.

Nou, ik weet het nu wel hoor. Alsof je een soort mini-vulkaan in je buik hebt, die borrelt en rommelt en om de zoveel minuten besluit omhoog te komen met lava. Een heel gek gevoel. Ik zou het niet direct als extreem pijnlijk beschrijven, maar ongemakkelijk voelde het wel. En eng. Omdat ik het niet herkende en dacht: djiez, wat IS dit?!

Gelukkig nam de vulkaan na een uurtje of twee af en werd de CTG weer rustig. De echo leek ook niets vreemds te signaleren, maar omdat de gynecoloog twee ‘uitbarstingen’ voorzichtig ‘weeën’ noemde, waarin de hartslag van de baby iets daalde naar 130 (help! ik wil nog niet bevallen!), mocht René blijven slapen. Toch romantisch een avondje samen met Valentijn ;’-).

De nacht verliep verder rustig, ik verloor geen bloed meer (enkel vruchtwater, dat kennen we nu wel ;-) en overmorgen is het alweer woensdag wisseldag: 28 weken! Opnieuw een redelijk belangrijke mijlpaal, ook voor mogelijk blijvende schade als ze besluit te komen.

Natuurlijk hopen we er nog 6 weken aan vast te plakken, zoals je leest is dat echt een significant verschil. Maar we zijn blij met iedere dag en week. Count your blessings.

Afgelopen woensdag hebben we een rondleiding op het NICU gehad (neonatologie intensive care unit), waar premature kindjes in piepkleine couveuses met allemaal slangetjes en monitoring liggen. Het was erg indrukwekkend, maar daarom goed om te zien. Er bestaat een zeer reëele kans dat onze baby hier ook komt, en het is fijn om dan al een beeld te hebben bij deze afdeling. Een heel vriendelijke verpleegster (van Zuid-Afrikaanse komaf, maar ze kende Die Antwoord niet :-) *ik en mijn nerveuze mond die dan iets totaal onrelevants vraagt uit spanning* >_<) heeft geduldig alles uitgelegd en al onze vragen beantwoord.

Op de gang hangt een Wall of Fame met collages en updates van kindjes (gemaakt door hun ouders) die hier geboren en opgenomen zijn en hoe ze het nu doen. Zo zagen we ook foto’s van kindjes in dezelfde termijn als onze baby, dat geeft toch een duidelijker beeld hoe klein ze nu is. We vonden het niet eng of griezelig, er sprak zoveel hoop en dankbaarheid uit de woorden van de ouders. Sommige kinderen blijven hier maanden voordat ze naar huis mogen, en dan is het fijn om te weten dat ze hier in de allerbeste handen is. Heel veel bewondering voor deze ouders die hun verhaal delen, dat geeft moed en voelt alsof je niet de enige bent.

Aanstaande vrijdag hebben we weer een groei-echo en hopelijk is onze chubby weer wat dikker gegroeid. De laatste meting was eigenlijk conform curves, ze lijkt vooralsnog geen hinder te hebben van alles wat wij meemaken (qua groei bedoel ik). Ze had zelfs een dikker buikje dan voor haar termijn, dus groei maar lekker tot een dikke baby boeddha :-). Hopelijk is ze de 1 kilo-grens gepasseerd, de laatste keer (bij 26 2) woog ze 907 gram en die keer daarvoor (bij 24 5) woog ze 718 gram. Vrijdag is ze 28 2, we zijn erg benieuwd.

Het vruchtwater blijft laag, het varieert tussen de 1,5 en de 3 cm., maar ze heeft tot dusver altijd nog een gevulde blaas en maag, wat betekent dat ze oefenen kan met slikken, plassen en waarschijnlijk dus ook ademen van vruchtwater (dat is niet te controleren op de echo, maar als ze het kan inslikken met haar mond, is haar neus dichtbij toch :-). Zo denken wij althans.

Ik heb ook een tweede serie longrijpers prikken gehad (de steroïden ;-), dus als ze geen lekker anabooltje wordt, weten wij het ook niet meer ;-). Baby bodybuildster in de dop.

Ondanks de schrikmomenten deze week (twee keer een bloeding en de harde buiken/voorweeën), die natuurlijk gepaard gingen met verdriet en tranen, lukt het ons toch om daarna blij te zijn met een nieuwe dag. Weer een dagje afstrepen van de kalender. Het verdriet en de zorgen delen we samen en dat hoeft niet uitgebreid aan bod te komen op mijn blog.

Positieve vibes en goede energie delen en ontvangen is in mijn optiek gezonder en behulpzamer. Ik ben geen zweefteef, maar me omringen met fijne gedachtes werkt voor mij nu eenmaal beter dan in zak en as zwelgen.

Ik denk persoonlijk dat ik na de groei-echo en het verstrijken van de 28 weken-grens heel voorzichtig wil nadenken over bezoek. Mijn kluizenaarschap, waarin ik tot dusver alleen René zie (uitgezonderd medisch personeel :-) heeft de afgelopen 3 weken bewezen effectief te zijn: ze zit nog lekker veilig te broeden in me.

Eerlijk toegegeven en misschien gek, maar voor een sociaal dier dat overal op en in zit, verbaast het mensen misschien hoe prima me dit afgaat. Ik wist dat stiekem zelf allang (als kind kon ik me dagen alleen vermaken met boeken en schriften), en blijkbaar is die einzelganger nog niet verloren gegaan :-).

Aankomende woensdag hopen we onze taartjes traditie voort te zetten en weer te ‘proosten’ op een nieuwe week. We hebben tot dusver een Bossche bol en appeltaart gegeten, daar kan nog minimaal cheesecake, Oreo-taart, naturel kwarktaart, een brownie, marble cake, Rocky Roads, een tompouce en blueberry muffin aan toegevoegd worden. Tot we ploffen! Dan pas mag je komen baby :-).

Tot zover de update, getypt vanaf mijn telefoon op de verbinding van UMC. Op zich lukt dit vrij aardig, maar natuurlijk niet zo handig als met een echte desktop. Maar dit is lekker licht en niet zo zwaar als zittend op bed met de laptop (better safe then sorry). Ontzettend bedankt voor het medeleven en de steun via mijn blog en social media. Fijn om gewoon lekker af en toe te kunnen kijken en posten als ik daar behoefte toe voel en als ik nergens zin in heb, laat ik mijn telefoon gerust 2 dagen uit. Zoals ik al schreef: kluizenaarschap works for me ;-).

Ik hoop op een nieuwe, rustige week en vind het (net als vorige week) leuk om te lezen wat jij allemaal gaat doen deze week. Ben ik toch nog een beetje connected met de gewone wereld. Ik heb me gisteren goed vermaakt met de hashtag ‘carnaval’ op Instagram begluren. Ook al ben ik geboren en getogen in de Randstad, ik blijf katholiek en die houden wel van een feestje ;-).

Fijne week!

Liefs,

Lindsay

  • Love
  • Save
    3 loves
    Add a blog to Bloglovin’
    Enter the full blog address (e.g. https://www.fashionsquad.com)
    We're working on your request. This will take just a minute...