Hoera, één maandje oud

Foto met dank aan de geweldige Stichting Earlybirds (je kunt de stichting steunen door een donatie te doen of een poppetje te haken) en fotograaf Tineke Giesbers die ons alvast deze preview van afgelopen woensdag stuurde.

Hoera, vandaag is het precies 1 maand geleden dat onze dochter geboren werd. Dinsdag 3 maart om 07:02 uur beviel ik met 29 weken en 6 dagen van een prachtig, klein meisje. Nog geen 1500 gram en het kleinste baby’tje dat ik ooit had gezien. Ze kreeg haar eigen plekje op de NICU (neonatologie intensive care unit) en had (zoals verwacht) de meeste problemen met haar ademhaling en longen.

Inmiddels is ze een maand oud. De eerste maand als moeder had ik me in eerste instantie anders voorgesteld: zoals wanneer ik rondom de uitgerekende datum (13 mei) bevallen was van een gezonde baby. Onze eerste maand is vooral medisch en niet thuis, maar in het ziekenhuis. Inmiddels ken ik termen en begrippen waar ik tot dusver nog nooit van gehoord had. Hoewel dus enigszins anders dan de meeste moeders hun eerste maand beleven, geniet ik ondanks de uitdagingen ook ontzettend van onze baby, dat inderdaad het knapste kind is dat ik ooit heb gezien ;-).

Zoals ik al schreef, werd ze geboren met 29 weken en 6 dagen, nadat mijn vliezen vroegtijdig braken bij 24 weken en 5 dagen. Ik heb daarna 5 weken plat gelegen en iedere dag extra was mooi meegenomen. We hebben het samen dus aardig weten te rekken, maar als gevolg van haar prematuriteit en het weinige vruchtwater (door de gebroken vliezen verloor ik dagelijks vruchtwater) zijn Tara’s longen haar grootste uitdaging. Ze is inmiddels van de intensive care af en naar de high care (positief :-), maar we hebben nog wel even te gaan.

Social med(isch)a?
Soms wordt er op social media gevraagd naar hoe ze het doet, waarop ik meestal summier reageer. Antwoorden als: ‘stabiel’, ‘prima’, of ‘naar omstandigheden goed’. Dat is een bewuste keus. Ík ben hier degene die een eigen blog heeft en informatie over mijzelf delen is me niet vreemd. Als ik mijn bevalling in geuren en kleuren wil bloggen, foto’s van mijn keizersnede-litteken online wil plaatsen of wil zeuren over mijn wallen, ben ik de enige die ik daar als persoon mogelijk mee benadeel.

Als ik (té) gedetailleerd inhoudelijke informatie deel over Tara’s gezondheid, haar behandelplan, medische gegevens of ziektebeeld, is dat ten eerste zonder haar toestemming (ze kan namelijk nog niet praten ;-) en ten tweede informatie die (mogelijk) tegen haar gebruikt kan worden in de toekomst. Dat is misschien erg overdreven gedacht, maar je weet het maar nooit.

Straks wil ze toelating doen voor een sportopleiding of een prestigieuze universiteit. Misschien vinden ze mijn blog, lezen ze uitgebreid over haar medische conditie en wordt ze daarop afgewezen nog voordat ze überhaupt een kans heeft gehad! Dat wens ik niet voor mijn kind. Daarom ben ik daar voorzichtiger mee. Eenmaal online is immers lastiger offline te krijgen.

Duidelijk is dat een vroeggeboren kindje problemen heeft zoals te verwachten bij prematuur geboren kindjes. In haar geval zijn dat haar longen en de inschatting is dat ze daar uiteindelijk (later) niets aan over houdt, net zoals zoveel andere vroeggeboren kindjes er niets aan overhouden. Die dartelen na hun eerste jaar vrolijk hun verdere leventje rond en worden net zo gezond en succesvol als op tijd geboren kindjes. En veel meer hoeft er inhoudelijk niet over geblogd te worden. Er blijft namelijk nog genoeg leuks over om wel over te bloggen :-).

Dikke billen!

Zoals haar groeiende derrière! Die heeft ze van mij overigens, dat durf ik dan wel inhoudelijk te delen ;-). Aankomen is iets wat je weinig vrouwen toewenst, maar in haar geval geweldig is. Bij haar geboorte woog Tara 1460 gram en gisteren woog ze 2090 gram. Dat is 630 gram erbij in één maand, heerlijk! Ze doet het goed op de curve en het is fijn dat ze – buiten het ademen – ook energie over houdt om voldoende te groeien. Want groter groeien, betekent ook grotere longen. En grotere longen kunnen steeds beter hun werk doen.

Pittige tijden
Op de afdeling heeft Tara de reputatie een pittig dametje te zijn dat goed van zich laat horen. Dat vinden wij als ouders juist zo leuk aan haar ;-). Ze kan het inmiddels ook echt op een krijsen zetten, terwijl ze eerst zo’n schattig prematuur huiltje had ;-). Soms schieten we zelfs samen in de lach als ze zich driftig maakt en we verheugen ons op meer van haar eigen wil & karakter als ze straks uit het ziekenhuis is :-).

De tijd voordat ze ontslagen wordt uit het ziekenhuis is vooral afwachten. Eigenlijk is het heel fijn dat ze sowieso beter wordt en alleen maar ‘tijd’ nodig heeft, maar aan de andere kant is ‘tijd’ niet iets wat je in een spuitje kunt doen of kunt opereren. Snap je wat ik bedoel? Geduld is geen medicijn, terwijl je hoopt dat je met een pilletje alles voor haar kunt oplossen. Maar dan wachten we gewoon een long, LONG time ;-) tot ze groter en sterker is gegroeid en met ons mee naar huis mag.

Haar ‘pittige’ kwameisjes-streken bestaan overigens uit het lostrekken van de sondevoeding (dat is haar al drie keer gelukt deze week), de beademing hulpmiddelen uit haar neus weten te peuteren (‘zelluf doen’ ;-) en mama en papa verraden door te krijsen bij verpleegsters die wij stiekem niet leuk vinden ;-). Gelukkig is het verder echt een schatje (vinden wij dan hè ;-). Verzorgd worden door mama en papa, aangeraakt worden door haar lekker warm vast te pakken op haar buik of hoofd en buidelen vindt ze heerlijk. Dan komt ze helemaal tot rust.

Ze lijkt zelf zo weinig mee te krijgen van de pittige tijden die wij ons als volwassenen wél realiseren en gedraagt zich altijd vrolijk bij ons. Ze steekt haar tong uit, heeft lachstuipjes (dat is onbewust, ze ‘oefent’ zonder dat ze het weet haar mimiek), sabbelt en smakt er sinds deze week vrolijk op los, herkent onze stemmen en draait naar ons toe als we tegen haar praten. Ze kijkt actief de wereld in en wordt als nieuwsgierig bestempeld door haar verpleegsters.

Een maand oud, voorbij gekropen én gevlogen
Dit is misschien niet de eerste maand zoals wij deze als ouders hadden voorgesteld. En het is soms fucking zwaar, hoewel we daar niet dagelijks bij stil staan. Maar soms ben je gewoon even helemaal stuk van deze klote achtbaan (die inmiddels al 9 weken duurt), waar we voorlopig nog niet uit mogen. De verwachting is dat ze halverwege mei naar huis mag en dat ‘duurt’ nog minimaal 6 weken. Tijd die Tara hard nodig heeft om sterker en groter te groeien, zodat ze straks als een gezond kindje mee naar huis mag. Dus zeiken over de tijd die we nog ‘moeten’, voelt daardoor dubbel. Zij heeft ‘m nodig, voor ons is het juist uitputtend.

En toch, als ik kijk naar de foto’s (gelukkig staan er van 1 maand pas 800 foto’s op de camera ;-), zou ik er zo 10 weken aan vast plakken. Of 20. Maakt mij het uit, al moet ik een jaar zo leven. Fuck it, dat overleef ik wel. Wallen tot op je knieën, omgaan met zusters, artsen, medische termen, kolven aan een machine zonder direct resultaat te zien van een blije, boerende baby, je hele leven nog even on hold wat betreft roze wolk, kraamtijd, sociaal leven en trots je kindje mogen showen.

Dat komt heus wel straks. De maand lijkt voorbij gekropen én voorbij gevlogen. Zeker als ik merk en zie hoe Tara nu al meer een eigen mensje is dan een maand geleden en dat we er nog lekker samen zijn met z’n drietjes, gaat dat de komende tijd ook mooi lukken.

Een maand oud. Op nog miljarden maanden samen.
No measure of time with you will be long enough. But let’s start with forever.

Liefs,
Lindsay