Verena’s blog: culifobie

Mijn man is een hobby kok. Dat is maar goed ook, want ik blink niet uit in gastronomische genialiteit. Bij de aanblik van een keuken krijg ik slechte zin. Tom kan echt blij worden van een hele ochtend door kookboeken bladeren. ’s Middags haalt hij alle ingrediënten in huis, om ’s avonds helemaal los te gaan. Gesis, gepruttel, gerammel van potten en pannen komt me dan tegemoet. Een geluid dat ik goed kan hebben, zolang ik het zelf niet hoef te produceren.

Ik kan best een aardappeltje bakken en wat groente opwarmen. Een kant en klare visschotel in de oven schuiven lukt ook prima. Maar verwacht geen culinaire hoogstandjes. Het is niet dat ik het niet wil proberen. Heus, ik heb mij vaak genoeg aan een experiment gewaagd. Meestal met rampzalige gevolgen. Dat begint al met het recept. Hoe moet ik in godsnaam een fatsoenlijk gerecht bereiden, als ik niet weet of ik de ingrediënten bij de kruiden of de kazen moet zoeken? Bij een term als al dente, denk ik aan de tandarts. Au bain-marie. Is dat niet een drankje?

Mensen vragen weleens aan mij hoe ik overleefde toen ik alleen woonde. Ik kon een verstopte WC repareren of een kast in elkaar zetten. Maar voor mijn primaire levensbehoefte, schakelde ik de hulp in van mijn beste vriend Albert. Albert is helemaal ingericht op culifoben zoals ik. Een magnetronmaaltijd hier. Een diepvries pizza daar. Een kant en klare maaltijdsalade en natuurlijk af en toe eten bij pa en ma. Een belangrijk verschil tussen toen en nu. Of beter gezegd tien belangrijke verschillen zijn kilo’s.

Tom kijkt niet naar een klontje boter meer of minder. Er wordt flink gestrooid met zout en er gaat makkelijk een halve fles wijn door een gerecht. Pasta’s met romige sauzen waarvan het cholesterolgehalte acuut tot gevaarlijke hoogten stijgt. Sappig rood vlees dat in roomboter gebakken is. Hij is de kok en ik zijn beste klant.
Samen eten is ook zoveel leuker dan alleen. Het betekent wel dat je makkelijk teveel eet, omdat het zo gezellig is. We hebben eten dan ook tot kunst verheven. Soms beginnen we bij het ontbijt al over, wat of waar we ’s avonds gaan eten. Het kan dan gebeuren dat ik na een tijdje ineens denk: verrek dat buikje had ik vorige week nog niet. De enige reden waarom ik sport is om nog een beetje in vorm te blijven. Het is een eeuwige strijd, tussen lekker leven en lekker lijf.

Laat ik er niet te gewichtig over doen. Als ik om me heen kijk, zijn veel vrouwen slanker. Evenzoveel vrouwen zijn stukken dikker. En ik denk altijd: als ik morgen door een vrachtwagen wordt overreden, heb ik liever een lekkere biefstuk in mijn maag, dan een verantwoorde salade.

Verena.

Voor méér Verena, check haar blog: www.eenbitterepil.nl/blog

The post Verena’s blog: culifobie appeared first on Beautyfreak.nl.