Attention à ma sacoche!

Over Tena Lady, Regi en waarschijnlijk geen strafblad. Wanneer ik oud ben, wil ik een handtas. Zo’n hele grote en stevige, een waar goed veel in kan. Die steek ik dan vol met stoffen zakdoeken, plastic kapjes om mijn paarswitte krullen tegen de regen te beschermen, foto’s van mijn kleinkinderen en mezelf toen ik nog heet was, keelpastilles, Tena Lady (want niezen en onderontwikkelde Kegelspieren gaan niet goed samen) en uiteraard: een baksteen. En dan ga ik op pad. Met mijn hoofd omhoog, een zelfvoldane glimlach om mijn mond en praktische Mephisto’s aan mijn voeten. Want het kan zijn dat ik het plots op een lopen zal moeten zetten. Ik ga namelijk niet ‘gewoon’ op pad. Heel je leven krop je allerhande frustraties op. Tegen vrienden en familie kan je eerlijk zijn, maar toevallige voorbijgangers op straat, medepassagiers op de trein en onvriendelijke winkelbediendes zijn vaak niet gediend met jouw eerlijke mening. Oud worden heeft ongetwijfeld zijn nadelen, maar ook een gigantisch voordeel: ontlading. Al die opgekropte gevoelens, de conversaties die je in je hoofd gevoerd hebt met een medemens op straat wiens gedrag je mateloos irriteert, maar waar je niks tegen durft zeggen: het heeft zich opgestapeld als een vuurbol in je maag en het kan er nu eindelijk uit. Het enige dat je nodig hebt, is minstens één arm zonder artrose en die goed gevulde handtas. Beeld je in: je bent een oma en zit rustig op de tram. Je kijkt naar buiten, de zon streelt je gezicht. Je geniet. Tot iemand muziek begint te spelen. Niet op een accordeon, dat zou de reiservaring alleen maar aangenamer maken, neenee: op zijn gsm. Kutkwaliteit (ja, ook oma’s denken ‘kut’, ze zeggen het alleen niet) en kutmuziek (ik noem geen namen) gemixt door een of andere blonde Limburgse DJ met een spleet tussen zijn tanden. Je kijkt om je heen. De muziek stoort ook andere medereizigers. Ze fronsen hun wenkbrauwen, kijken geïrriteerd achterom naar de schuldige en zuchten. Dé manier volgens vele mensen en mezelf om rustverstoorders terecht te wijzen. Maar heeft het ooit al iets opgebracht? Naaaaah darling! Je wordt zelf alleen gefrustreerder en die Regi-fan (damn, nu verklap ik het toch) is zich van geen kwaad bewust. Mémé au secours. Je staat recht, neemt je handtas stevig vast, slingert die eerst naar achteren om er meer vaart in te krijgen en slingert hem dan met volle kracht naar voren, recht tegen het hoofd van de jongen die absoluut Hitbox 2011 luidop moet spelen op de tram. Iemand anders wil zijn plaats niet afstaan voor jou op de bus? Mep!Iemand maakt eerst de goorste geluiden afgewerkt met een groene rochel? Mossel!Ga je ooit een mep terugkrijgen? Natuurlijk niet. Voor iedereen heeft laten bezinken wat er gebeurd is, ben jij allang gaan lopen op je comfy Mephisto’s.Of je krijgt een staande ovatie van omstaanders. Zoals deze Engelse oma. De vrouw die mij aan het denken gezet heeft. Aan het enthousiasme en de onverschrokkenheid waarmee ze op de agressieve boeven komt afgerend, zie je meteen: van dit moment droom ze al sinds haar tienerjaren. Aan alle oma’s die dit lezen (vermoedelijk enkel mijn oma: dag mémé!): vul die handtas, trek de straten op en leef je uit. Niet enkel voor jezelf, ook voor ons. Maak de stad veilig en proper. Geen diefstal meer, geen rochels en ongewenste intimiteiten. Want oma straft onmiddellijk. Ga nu naar buiten en oefen je zwaai. Nooit verloren moeite. Want ken je het spreekwoord ‘you can’t swing your handbag without knocking over three losers’? Altijd prijs! De politie zal je niet vervolgen voor slagen en verwondingen, ze zullen medelijden hebben met je zogezegde dementie. Heb je met een kutflik te doen en krijg je plots een strafblad: et alors? Het is niet alsof je morgen een belangrijk sollicitatiegesprek hebt. Je bent ongenaakbaar. Profiteer daarvan. Het is exact wat ik later ga doen.