#insideout

Enkele weken geleden kondigde de opening van de eerste Primark in Antwerpen zich aan, een merk met een kwalijke reputatie wanneer het aankomt op arbeidsomstandigheden van textielwerk(st)ers. Op fora en via sociale media werd de vraag gesteld of je daar zou gaan winkelen. Een treffende reactie die ik toen las was 'ik koop liever een jeans van 10€ waarvan ik niet weet hoe die gemaakt is, dan een jeans van 150€ waarvan ik dat ook niet weet'. Ik denk dat hiermee meteen gezegd is wat de kern is van het probleem. We weten maar zelden hoe onze kleren zijn gemaakt.

Een hoge prijs is helaas heel vaak geen garantie voor eerlijk gemaakte kledij. Maar een te lage prijs is over het algemeen wel een garantie voor oneerlijk gemaakte kledij. Als ervaren hobbynaaister en ((achter)achter)kleindochter van kleermakers denk ik namelijk te kunnen beamen dat goedkope kledij niet bestaat. Iemand anders betaalt er gewoon de prijs voor.

De centrale vraag in de campagne van Fashion Revolution is die naar transparantie. Who made my clothes? We zijn het contact verloren met de personen die onze kleren maken. En we zijn als consument zelf kleine radertjes geworden in een wereldwijd systeem, waar we in meedraaien, misschien kritisch tegenover staan, maar als individu totaal geen impact op hebben. Geen problematiek zo gigantisch en complex als die van uitbuiting in de textielindustrie. Je zou van minder moedeloos worden.

Maar laat het ons eens anders bekijken. Het 'systeem' is gewoon maar een heleboel individuen bij elkaar. Fashion Revolution wil een nieuw systeem, eentje waarin transparantie centraal komt te staan, omdat een heleboel individuen bij elkaar dit allemaal belangrijk vinden én er om vragen.

Bron

Naaien is voor mij een liefhebberij. Ik ben blij dat ik de vaardigheden heb om op zijn minst gedeeltelijk zelf de kleren te maken die de kinderen elke dag dragen, en er zeker van te zijn dat deze alvast niet in mensonwaardige omstandigheden zijn gemaakt. Ik doe het graag, maar ik moet er niet van leven. Voor andere mensen betekent naaien letterlijk hun leven, zoals de meer dan 1.100 mensen die vorig jaar omkwamen in Rana Plaza of de meer dan 2.500 gewonden waarvan bij velen armen en/of benen moesten geamputeerd worden. Een jaar later zitten de slachtoffers en nabestaanden trouwens nog steeds in een ellendige situatie. De helft van de merken die kleren lieten maken in de fabrieken in het gebouw, biedt geen financiële hulp.



Fashion Revolution Day from Sarah-Louise Bingley on Vimeo.

Wil je weten wie je kleren heeft gemaakt? Doe mee met de Fash Mob en vraag het!


Meer info over (on)ethisch textiel uiteraard via Fashion Revolution, maar ook via dit Pinterestbord.