Hollywood hunk: Leonardo DiCaprio

In plaats van de Friday favourite film quote een ander filmgerelateerd thema op vrijdag. De Hollywood hunk! Wie anders dan Leonardo DiCaprio is mijn nummer #1 Hollywood hunk? Ik ben verkikkerd op Leo sinds zijn performance in What’s Eating Gilbert Grape uit 1993. Als 10-jarige destijds vond ik Johnny Depp ‘gewoon’ knap, maar was pas écht geboeid door Arnie Grape.

Leonardo (1974) is 9 jaar ouder dan ik, maar dat interesseert me weinig. De liefde ontvlamt op haar hevigst bij Romeo Juliet (1996). Niet gek natuurlijk, wanneer je als 22-jarige handsome babyface de hoofdrol van Romeo vertolkt: een hopeloze romanticus die sterft voor de liefde. Dat gezicht! De scène waarin Romeo zijn Juliet ontmoet kan ik dromen.

Talloze keren kijk ik Romeo Juliet van de VHS-band die ik voor mijn 14e verjaardag krijg. De videoband wordt grijsgedraaid. Mijn Engelse literatuur in Havo-4 heeft er ook profijt van. Mijn werkstuk gaat over Shakespeare en dankzij Leonardo citeer ik in foutloos Engels Shakespeareaanse quotes.

Ik benijd Claire Danes om haar vertolking van Juliet en in mijn pubermeisjes-dromen bén ik Claire.

O Romeo, Romeo, wherefore art thou Romeo?
Is het toeval dat Leo en Romeo rijmen?

Op mijn tienerkamertje prijkt vanaf dat moment exact dezelfde poster als hier links afgebeeld boven mijn bed.

Die lok, die hemelsblauwe ogen, zijn zachte gezicht. Er was geen ontkennen aan: ik had een major crush op Leonardo DiCaprio.

Met mij miljoenen andere tienermeisjes, dames en huisvrouwen.

Zeker wanneer Leo (ik mag Leo zeggen ;-) in 1997 doorbreekt bij het grote publiek als Jack Dawson in kaskraker Titanic.

Ai!

Nog zo’n scène die je kunt dromen ;-)

Ik word op mijn wenken bediend wat betreft mijn behoefte aan Leo. Na Titanic volgt The Beach, waarin Leonardo grotendeels met ontbloot bovenlijf op een tropisch eiland rond hupst. Wat vervelend ;-) Maar bij The Beach valt me op wat me bij What’s Eating Gilbert Grape ook opvalt. Leonardo kan écht acteren.

Leo is geen tieneridool met just a pretty face. Zijn rol in The Beach is intens, een beetje wacko en dat maakt hem (voor mij) ook interessant als gewaardeerd acteur. In de jaren die volgen blijf ik geboeid naar zijn films kijken. Leonardo geeft privé in zijn liefdesleven de voorkeur aan extreem slanke en hete supermodellen, dus ik realiseer me (helaas ;-) dat hij wellicht ietwat outta my reach is.

Maar van zijn films geniet ik nog altijd. Ik vind het knap hoe hij al ruim 20 jaar flirt met de filmcamera’s maar steeds dat brutale, jongensachtige heeft. In Django is hij super evil en niet bepaald knap gemaakt, maar zelfs dan zou ik in katzwijm voor hem vallen. Hij heeft dat ene, dat bijzondere, wat hem mysterieus en toegankelijk tegelijk maakt.

Fuck, hij wordt dit jaar 40 maar is één van die lucky bastards die alsmaar knapper wordt. En wat ben ik blij dat hij geen rare cosmetische fratsen heeft laten doen, voor zover ik dit kan ‘zien’. Ik vind het overigens bizar en verschrikkelijk onterecht dat hij nog nooit (!) een Oscar heeft gewonnen. Hoe dan?

De laatste film met Leo die ik gezien heb is The Wolf of Wall Street. Zwijmelend zat ik naast mijn man in de bioscoop. Leo, na ruim 20 jaar ben ik nog steeds stapelgek op je.

Je bent met recht mijn nummer #1 Hollywood Hunk! Gefeliciteerd!