4 kilo afvallen, voelt als 40 kilo. Over geloven in jezelf en willen veranderen.

Uit onderzoek blijkt dat afvallers na drie jaar significant zwaarder zijn dan respondenten die aangeven nooit te lijnen. Opvallend is vooral de grote gewichtstoename bij vrouwen.
Aldus Tatjana van Strien, hoogleraar Psychologie van eetstijlen, die hier onderzoek naar deed (bron nieuws.nl en bron vu.nl). Nu is het bij mij (gelukkig!) nog steeds zo dat ik slanker ben dan op mijn zwaarst vroeger. Toch zeul ik sinds de wintermaanden consequent 2 à 4 kilo extra mee dan in mijn slankste periode (juni 2013 – november 2013).

Vorig jaar beloonde ik mijzelf met de fotoshoot in de Viva. Trots als een pauw was ik, eindelijk de strijdbijl met eten begraven (lees hier wat ik daar vorig jaar over schreef). Afgelopen februari sprak ik mezelf toe op mijn blog, maar helaas is het gewenste gewichtsverlies nog niet bereikt. En daar kan ik niemand de schuld van geven, behalve mezelf.

Het gekke is: iedereen gelooft in mij. Mijn man, mijn vriendinnen, mijn familie, zelfs lieve blog-lezeressen die me bemoedigende woorden schrijven en Mieke Kosters, nota bene de schrijfsters van Het Geheim van Slanke Mensen. Het vervelende is, dat ik niet in mezelf geloof. Ik verval weer in mijn negatieve gedachten en kan het patroon niet doorbreken. Denk ik.

Dat vervelende stemmetje in mijn hoofd dat zegt: ‘Je kunt het toch niet, bolle. Dacht je dat je altijd slank kon blijven? Dat kan jij toch helemaal niet, loser. Geef maar toe aan je aandrang om chips, Ben & Jerry’s, chocolade, koekjes en gebak te bingen’. Dus volgt er weer een vreetfestijn. Alles door elkaar. Ik proef niets van alles wat ik naar binnen stop. Het is zoveel meer dan frustratie weg eten. Het is mijn safe zone, mijn vlucht, mijn verslaving.

Ik ben voortdurend bezig met piekeren over mijn gewicht en eten. Na mijn eetbuien verstop ik de verpakkingen of zwak mijn eetgedrag af onder het mom ‘Ik heb het verdiend hoor, laat me nu gewoon even. Het is maar één keer’. Niet dus. Ik schaam me terwijl ik dit typ en de tranen biggelen over mijn wangen. Ik walg van mijn eetgedrag en van het lichaam wat daar de consequenties van ondervindt. Ik voel me zwak omdat ik mijn eetbuien en gewicht niet onder controle heb. En het ergste van dit alles is dat ik weet dat ik zelf de enige ben die dit kan veranderen, maar smoesjes en excuses blijf verzinnen om dat niet te doen.

Klotezooi. Ik weet zelf hartstikke goed wat ik moet doen. Uit mijn zielige slachtofferrol en strijden. Als honger niet het probleem is, is eten nooit de oplossing. Ik ben zelf als enige verantwoordelijk voor mijn eetgedrag. Het stemmetje dat wil dat ik misluk, dat ik me gedraag als een verslaafde junk als het even moeilijk is, moet verdomme haar bek houden Ik ben sterker dan dat. Ik ben de baas. Dat is waar ik in mag geloven en vertrouwen. Ik wil veranderen.

Ik wil gelukkig zijn met mezelf.
My aspiration in life would be to be happy.