X
Zes dagen nadat ik het nieuws hoorde gaan mijn haren nog steeds recht overeind staan als ik er alleen maar denk. Het besef wordt steeds groter. Iemand die dicht bij mij staat zei vrijdag ‘ik kan het nog steeds niet beseffen’, ik antwoordde dat ik het eigenlijk niet wilde beseffen. De afgelopen week heb ik meer nieuwsuitzendingen gezien dan in het afgelopen jaar bij elkaar, toch laat ik het mezelf niet helemaal beseffen. Voor pijn en verdriet sluit ik mezelf af met achterlijk dansen op Icona Pop’s I Love It en mensen verrassen met een waterballon. Dat is absoluut niet volwassen. Dat weet ik.
Gistermiddag kwam ik rond 17.00u aan op het vliegveld van Eindhoven aan vanuit Pisa. Nu 23 uur later, komen daar als het goed is 280 van de 298 lichamen die dagenlang oneerbiedig in een veld met 35 graden lagen weg te rotten. Als ik er aan denk word ik boos. Boos dat zoiets heeft kunnen gebeuren, boos dat het zo lang heeft moeten duren voordat de doden respectvol geborgen konden worden. Boos op de mannen die met een peuk en een fles zelfgestookte alcohol in de hand tussen de bezittingen snuffelden en weet ik wat nog meer deden. Boos op het stoïcijnse gezicht van Poetin. Boos op het feit dat mensen oorlog voeren over zoiets STOMS. Boos op het feit dat er überhaupt oorlog gevoerd wordt. Boos dat ik zelf zo machteloos ben en niets zinnigers kan zeggen of doen.
Boos zijn is veel makkelijker dan verdrietig.
Ik ben zelf geen naaste verloren, maar ik kende wel twee van de 293 inzittenden en ondanks dat ik ze al minstens twee jaar niet gezien had doet het pijn om te weten dat ik ze nooit meer zal zien. En daarom probeer ik daar niet aan te denken en ben ik boos, of dans ik op Icona Pop, want dat is zoveel makkelijker. Iets dat ik absoluut niet doe is mezelf een voorstelling maken van wat de inzittenden van MH17 van 17 juli 2014 in de laatste momenten van hun leven hebben meegemaakt. Ok, nu doe ik het toch. Niet doen.
Iets zinnigs zeggen is lastig. Wat kan ik meer doen dan mijn medeleven betuigen, degene die wel een naaste verloren hebben vertellen dat ik aan ze denk. Maar ja, wat hebben zij daaraan, zij krijgen hun geliefden daar niet mee terug. Ik heb geprobeerd de vlag halfstok te hangen bij mijn ouders, maar dat was ook geen succes. Over vijf minuten houd ik een minuut mijn mond en zal ik verdrietige gedachten niet proberen te verdringen met Icona Pop en waterballonnen. Het is het enige dat ik kan doen.
Machteloos.
Liefs,
Annemerel
