DIARY: 154

Ik begon mijn week netjes achter mijn iMac om acht uur ‘s ochtends. Vorige week heb ik een paar keer vanuit bed gewerkt en hoe verleidelijk dat ook is, werken gaat toch net iets beter als ik gewoon gedoucht en aangekleed achter mijn iMac zit. Ik werkte tot een uurtje of 17.00u voor DutchCowboys en stapte daarna in mijn auto richting Amsterdam, voor een training met de Girls Love 2 Run Crew. Toen ik ‘s avonds om half elf thuis kwam at ik een zak Doritos tot de laatste kruimel leeg. Sommige mensen vallen af als ze trainen voor een marathon, ik kom aan. Ik praat namelijk ineens alles voor mezelf goed…

Ook dinsdag zat ik weer achter mijn iMac aan de keukentafel, dit keer van 8.00u tot 22.00u, het enige waar ik pauze voor nam was eten, maar dat deed ik ook gewoon achter mijn iMac. Maar maak je over mij geen zorgen, ik vlieg vrijdag naar Portugal en daarna naar New York, laat me nu maar gewoon even hard werken.

Woensdag zat ik al om 7.00u in de auto richting Roosendaal, een kleine anderhalf uur later zat ik op kantoor. Soms heb je van die dagen dat je gewoon geen nieuwtjes kunt vinden. Woensdag was zo’n dag en dat is ontzettend frustrerend. Het liefst schrijf je de hele dag alleen maar stukjes, maar als je niets hebt om over te schrijven gaat dat erg lastig. Het probleem is ook dat je van iemand anders afhankelijk bent, je kunt niet zelf iets nieuws verzinnen. Ik heb medelijden met échte nieuws-journalisten. Toen ik ‘s avonds naar huis reed kon ik het niet laten een pitstop bij de McDonald’s te maken. Oeps.

Donderdag werd ik wakker met de ergst acné-uitbraak in maanden. Ugh. Ik wilde het liefst de hele dag in mijn bed blijven liggen. Kijk, een foto van mijn acné delen met jullie vind ik niet zo’n probleem, dan kan ik meteen uitleggen wat er op mijn gezicht zit. Maar als je mensen tegenkomt die je niet kent (en die dus niet weten wat er zich op je gezicht afspeelt) dan voelt dat heel ongemakkelijk. Ik heb het gevoel dat iedereen alleen maar mijn acné ziet. Gelukkig was één van mijn afspraken een afspraak bij de Velthuiskliniek. Eigenlijk ging ik alleen voor een check-up, maar mijn uitbraak zag er zo angstaanjagend uit dat ik toch nog een peeling kreeg. Heel fijn, want het had meteen effect. De bulten zijn nog niet weg, maar de structuur van mijn huid is meteen verbeterd en de uitbarsting is minder heftig.

Na een dag met afspraken zat ik vrijdag weer de hele dag aan mijn keukentafel. Van administratie tot mijn blog tot DutchCowboys, ja wat heb ik eigenlijk niet gedaan? ‘s Avonds ging ik nog even lekker door, maar wel met Gossip Girl op de achtergrond. Ik ben een paar weken geleden begonnen met de laatste aflevering van seizoen 2 (echte fans weten welke belangrijke aflevering dit is) en dit weekend heb ik er bijna heel seizoen drie doorheen gewerkt. Ik ken de afleveringen inmiddels zo goed dat ik het prima als achtergrondmuziek kan gebruiken.

Zaterdag begon ik met hardlopen, om tien voor negen kwam ik binnen en had ik er al 15 kilometer opzitten. Na een snelle douche en een havermoutontbijtje stond mijn vader voor de deur, we gingen naar Ikea. Bijna drie maanden geleden kocht ik een matras, terwijl iedereen tegen me zei dat ik niet het hardste matras moest kiezen, was ik eigenwijs. Nu blijkt dat het toch wel een beetje heel erg hard was. Gelukkig kun je bij Ikea je matras ruilen binnen 90 dagen en ik had nog precies vijf dagen de tijd. Natuurlijk kon ik het ook niet laten om een hele grote dosis geurkaarsen mee te nemen bij Ikea.

‘s Middags was het grote schoonmaak thuis en rond een uurtje of 16.00u kroop ik achter mijn MacBook om aan het werk te gaan, daar ben ik tot een uurtje of 22.00u mee bezig geweest en toen ging Granny… naar bed. Ja, deze weken voor de marathon zijn alles behalve spannend, maar ik heb straks alle tijd om weer 25 te zijn in het weekend ;-).

Gisteren wilde ik eigenlijk naar Amsterdam om te cheeren tijdens de Amsterdam Marathon, maar ik bedacht me en besloot aan mijn administratie van 2013(!) te beginnen. Ik schuif het nu al zo lang voor me uit, het is zoiets dat continu een klein beetje knaagt, dus het leek me verstandig om eindelijk eens een begin te maken. Ik ben niet heel ver gekomen, maar er is een begin en dat voelt al heel erg goed. Ik begon mijn zondag trouwens met een heerlijk zondagsontbijtje op bed, dus ondanks de administratie had ik nog wel een klein beetje een zondagsgevoel. Ik sloot de dag af bij mijn ouders met een heerlijk zondagsmaal en lag om 22.00u in bed, klaar voor een nieuwe drukke en spannende week.

Liefs,
Annemerel

The post DIARY: 154 appeared first on Annemerel.