RUN BABY RUN: Back to where we started

Toen ik in juni 2006 mijn eerste rondjes hardliep deed ik dat vooral omdat ik dacht dat het een snelle manier was om gewicht te verliezen. Dat bleek bij mij niet helemaal het geval te zijn, maar dat maakte al snel niets meer uit, want ik genoot van het lopen. Nu, ruim acht jaar later, loop ik nog steeds omdat hardlopen me een fijn gevoel geeft. Hoewel dat fijne gevoel de afgelopen twee weken ver te zoeken was.

Het dieptepunt was afgelopen donderdag, toen ik tijdens een rondje van zes kilometer vijf keer moest pauzeren om op adem te komen. Als het trouwens niet vaker dan vijf keer was. Ik ging helemaal niet hard, het was een tempo waar ik een maand geleden nog op mijn dooie gemakje 35 kilometer in liep, maar ik had het zwaar. Ik liep te piepen als een zeehond en raakte een klein beetje in paniek. Waarom kan ik van de één op de andere dag niet meer hardlopen?

Ik begon tegen het hardlopen op te zien. Dit weekend was het sowieso hondenweer, dat stimuleerde de zin om te gaan rennen niet bepaald, maar ook maandag had ik – ondanks een nieuwe hardloopbroek en heel veel positieve energie – weinig zin om te gaan rennen. Ik was bang dat ik weer 100x moest stoppen en dat ik mezelf weer teleur zou stellen.

Uiteindelijk wist ik mezelf te motiveren door mezelf heel warm aan te kleden, een nieuwe route te kiezen (door het Westbroekpark) en met een compleet andere doelstelling de deur uit te gaan. Gewoon even een half uurtje een frisse neus halen, genieten van de frisse lucht, van de omgeving, stoppen als dat nodig was. Ik zou graag willen zeggen dat het niet nodig was om te stoppen, maar ook maandag moest ik weer een aantal keer pauzeren omdat ik gewoon geen lucht kreeg (terwijl ik 2x per dag een spray neem, plus voor het rennen), het is trouwens niet alleen tijdens het rennen, het is ook gewoon als aan het werk ben.

Maar het belangrijkste van dit verhaal, het ging misschien niet zo makkelijk, ik genoot wel van het rennen, van het buiten zijn en van de omgeving. Mijn schouders voelden minder gespannen, ik voelde me energieker en ik besefte ineens weer waarom ik überhaupt ren. Omdat het me een fijn gevoel geeft, dus.

No pressure… Het komt wel goed. Mijn gameplan voor de komende week? Hetzelfde rondje nog een paar keer lopen, ik ga er vanuit dat het steeds makkelijker word. Ik heb voor 2014 geen wedstrijden meer op het programma en voor 2015 heb ik me alleen nog maar ingeschreven voor de City Pier City (halve marathon), maar die is pas in maart. Ik heb alle tijd… En oh ja, misschien moet ik ook maar even naar mijn longen laten luisteren door de dokter… Lijkt me niet geheel onverstandig..

Mijn advies aan mezelf, maar ook aan jullie, wanneer het rennen eventjes niet zo lekker gaat? Adem in, adem uit, doe een tandje terug en accepteer dat het nu eventjes lastiger is dan anders. Gewoon doorgaan, het is niet het einde van de wereld. You can do it.

Liefs,
Annemerel

The post RUN BABY RUN: Back to where we started appeared first on Annemerel.