LET’S TALK ABOUT: “Why not drive to Paris instead?”

Al jaren droomde ik ervan. Gewoon in de auto stappen en naar Parijs rijden. In mijn ‘droom’ was het echter een uurtje of 7.00u als ik in mijn auto stapte, had ik snel een tasje ingepakt en wist ik toen ik de deur uitliep dat ik naar Parijs ging. Dat was zondag niet het geval. We zouden thee drinken en taart eten in Rotterdam, maar toen we er onderweg naar Rotterdam maar niet uitkwamen waar we dat precies gingen doen, zei ik (half voor de grap) ‘we kunnen ook naar Ladurée rijden’. Dat werd met gelach beantwoord, maar voor ik het wist had ik alle afslagen naar Rotterdam gemist en reed ik over de Moerdijkbrug Noord-Brabant binnen. Pas toen ik voorbij Antwerpen was zei ik tegen mijn partner-in-crime, zal ik gewoon écht doorrijden naar Parijs?

Mijn partner-in-crime (Remco, mijn ex, waar ik nog steeds goed bevriend mee ben.. Chris en Gwyneth kunnen het ook, dus waarom ik niet?) zei: “Ja eh…. waar wil je nu anders nog naartoe?”. Goede vraag, Antwerpen en Brussel zijn op zondag uitgestorven en ik kon Parijs al bijna ruiken. Althans, dat dacht ik… want het volgende moment stonden we in een file van ruim drie kwartier. Uiteindelijk deden we er ruim zes uur over om naar Parijs te rijden, omdat we dit zo spontaan besloten hadden, hadden we ook helemaal geen rekening gehouden met navigatie en dat soort dingen. Ik rij niet dagelijks door Parijs, dus het kostte even wat moeite om Hotel Mama Shelter te vinden (terwijl het eigenlijk heel makkelijk geweest was als ik in één keer de juiste afslag had genomen), maar om 21.00u waren we bij Mama Shelter, om 21.15u hadden we een kamer en om 21.30u zaten we in een taxi naar La Coupole.

Daar dronken we champagne (“hebben we wat te vieren dan?” “Ja, jij hebt ons veilig naar Parijs gebracht, wie had dat twee jaar geleden verwacht”), ik at een uiensoepje en (natuurlijk) steak tartaar. Toen we terug waren in het hotel dronken we nog een drankje (aan de bar) en toen was het tijd om te slapen. Ik kón niet anders dan slapen, het was inmiddels 2.00u en dat auto-rijden dat ben ik niet gewend. Ik ben niet alleen naar Parijs gereden zondag, ik had ‘s ochtends ook een interview in Rotterdam en zat toen dus ook anderhalf uur in totaal in de auto. Bijna acht uur rijden op een dag, dat doe ik niet iedere dag. Goed, daarnaast is 2.00u natuurlijk ook WAY past my bedtime, maar dat terzijde.

Zes uur later ging mijn wekker, ik had nog uren kunnen blijven liggen in dat bed bij Mama Shelter, maar ik moest om half één al weer terug naar Nederland en wilde dus wel nog wat van Parijs zien. Ik tikte snel een blogje, sprong onder de douche en stippelde met behulp van Google Maps mijn route met de metro uit naar Ladurée op de Rue Bonaparte. Zo gezegd zo gedaan, en om kwart over negen zat ik aan mijn chocolade croissant, scrambled eggs en theetje bij Ladurée. Daarna zat ik zo vol dat ik besloot geen taartje te nemen en geen macarons te kopen (iets waar ik 24 uur later heel veel spijt van heb!!!). We liepen langs de Seine richting de Eiffel toren, waar we een fotootje maakte, om vervolgens met de metro richting Rue Saint Honoré te reizen.

De Rue Saint Honoré was al helemaal in kerstsferen, iets dat ik nog nooit in Parijs heb meegemaakt. Dat maakte het extra speciaal. Bij Colette had ik makkelijk honderden (zo niet duizenden euro’s) uit kunnen geven, maar ik kwam uiteindelijk met lege handen naar buiten (ik had de afgelopen 24 uur al genoeg gespendeerd). Om twaalf uur namen we een taxi naar Mama Shelter en om half één reden we de parkeergarage uit.

Google Maps vertelde ons dat we rond vijf uur thuis zouden zijn, helaas werd dat tweeënhalf uur later. We reden heerlijk 130 toen vlak voor ons iedereen ineens vol in de rem ging. Ik ben erg blij dat de remmen van mijn Ford KA nog naar behoren werken, want anders hadden we een klein probleempje gehad. Goed, vervolgens stonden we dus tweeënhalf uur in de file. Mijn internet deed het niet (later bleek dat mijn instellingen verkeerd stonden) en we wisten dus ook niet waar we aan toe waren. Ik had om 19.00u met Laura in Den Haag afgesproken, dus zat een klein beetje op hete kolen. Maar ja, wat kun je er aan doen… Niet veel, toch? Dus adem in, adem uit… en uitzitten. Ik was heel erg blij dat ik het stuur voor de terugreis aan Remco gegeven had, hahaha, ik heb uiteindelijk nog een beetje kunnen werken (toen ik met T-Mobile gebeld had en zij me hadden uitgelegd hoe ik mijn internet in het buitenland aan de praat kreeg).

De rest van de reis verliep voorspoedig en een half uurtje later dan gepland zat ik bij George in Den Haag met Laura.

Gewoon eventjes spontaan naar Parijs rijden, ik kan het iedereen van harte aanbevelen! Gewoon doen, wat is het ergste dat er kan gebeuren? Als ik het geld en de tijd zou hebben zou ik iedere week dit soort spontane acties doen. Of misschien ook niet, want dan is het op een gegeven moment niet meer spontaan en al helemaal niet bijzonder. Maar goed, af en toe een beetje gek doen kan volgens mij absoluut geen kwaad.

Liefs,
Annemerel

The post LET’S TALK ABOUT: “Why not drive to Paris instead?” appeared first on Annemerel.