RUN BABY RUN: Fail

Het eerste dat ik op 2 november na het lopen van de marathon in New York op mijn hotelkamer deed, was op mijn MacBook openen en op zoek gaan naar de eerst volgende marathon in Nederland. Ik wilde revanche nemen op New York. De enige marathon die in Nederland in 2014 nog gehouden zou worden, was de Marathon van Spijkenisse op 14 december. Ik vond zes weken wachten eigenlijk wat lang, maar het moest maar…

Toen kwam ik thuis uit New York, ging hardlopen ruk en liet ik het idee varen. Totdat ik terugkwam uit Oostenrijk en hardlopen ineens weer makkelijk ging. Vanuit het niets liep ik een halve marathon in een respectabele tijd. Zelfs na een lange werkdag kon ik het nog opbrengen om een relatief snelle tien kilometer te rennen. Spijkenisse kwam ineens weer op de radar. Toen ik vorige week zaterdag, de dag na Sinterklaas, om 6.00u wakker werd wist ik het ineens… Ik ging 35 kilometer lopen om te kijken of ik het nog kon. Het was dan wel 8 dagen voor de marathon, normaliter loop ik de week na een lange afstand altijd beter, dus waarom zou ik dat risico niet nemen.

Zo gezegd, zo gedaan, op zaterdag 6 december liep ik voor elf uur ‘s ochtends al 35 kilometer hard. Ik deelde mijn run niet op Instagram en ook niet met vrienden of familie, omdat ik geen zin had in vragen. Het lopen ging eigenlijk relatief makkelijk, ik voelde alleen al na tien kilometer dat er een blaar onder mijn linkervoet aan het groeien was. Maar ja, wie laat zich nu stoppen door een blaar? Dus ik liep door.

Pas toen ik thuis kwam zag ik wat er onder mijn voet gegroeid was, een bloedblaar van ruim 3 bij 3 centimeter precies op de plek waar mijn zooltjes van mijn schoenen extra steun bieden tegen het overproneren. Ik heb vaker een blaar op die plek gehad, maar na de marathon van New York had ik met dezelfde schoen zool combinatie geen enkele blaar, dat ik het nu na een trainingsloopje had vond ik dan ook super matig. Ik prikte de blaar open, gilde een kwartier lang van de pijn toen ik onder de douche ging en verbond mijn voet daarna met een gaasje met betadine.

Tot zover geen probleem, totdat ik twee dagen later, op maandagochtend, wakker word met pijn in mijn voet. Het voelt als een kloppende bal, als kramp, als.. ja weet ik veel, het deed gewoon heel veel pijn en ik was er alles behalve blij mee. Ik belde de dokter, die zei dat ik maar even langs moest komen. Dus ik met mijn UGGS richting de huisartsenpost. Er zat volgens de dokter geen ontsteking en ik kon er het beste een Compeedpleister op plakken. “Ja maar, als ik die verwijder dan neem ik toch heel de huid mee?” “Ja die huid moet er toch af!”. Ok. Prima.

Toen ik na anderhalve dag, op dinsdagavond in mijn hotel in Londen, de pleister van mijn voet wilde halen (omdat er heel veel vocht onder zat), trok ik dus zoals voorspeld alle ‘dode’ huid mee. Maar of ik hier gelukkiger van werd? Ik werd ‘s nachts continu wakker omdat ik iets met mijn voet deed wat pijn veroorzaakte en ‘s ochtends lag de hele blaar open en gebruikte ik repen stof van mijn slaapshirt als verband, om naar de receptie te strompelen.

In Londen deed lopen veel pijn, maar ik liep er wel doorheen. Een dag later in Nederland, kon ik niet meer door de pijn heen lopen. Ik hink-stap-sprongde naar de Bijenkorf, omdat ik een cadeautje voor mijn surprise moest halen. Het kostte me erg veel moeite om geen medelijden met mezelf te hebben. De volgende dag moest ik naar Roosendaal rijden en had ik de hele weg file.. wat een geluk, de hele weg met die pijnlijke rotvoet mijn koppeling bedienen. De hele dag op kantoor strompelde ik rond op sokken, want hell no dat ik mijn schoenen aan deed.

Maar nog steeds had ik in mijn achterhoofd dat ik zondag dus gewoon die marathon ging lopen. Totdat ik zaterdagochtend wakker werd met een flinke verkoudheid en pijn in mijn kaak (er zit voor de derde keer een ontsteking op dezelfde plek). Toen ik naar het toilet wilde gaan leek mijn voet nog meer pijn te doen dan de dagen ervoor. Ok.. misschien moet ik het maar gewoon toegeven, die marathon van Spijkenisse… dat gaat hem niet helemaal worden.

Natuurlijk kan ik door de pijn heen lopen. Mezelf volrammen met ibuprofen, gewoon doorlopen, niet nadenken.. maar waarom zou ik dat doen. Wie heb ik wat precies te bewijzen? Precies. Onzin. Direct mee stoppen.. Je lichaam respecteren en accepteren. Marathons komen wel weer als je lichaam er helemaal klaar voor is… Vandaag zette ik al wel weer mijn eerste hardloopstapjes. Mijn blaar is de afgelopen dagen ineens erg snel genezen, nu jeukt het alleen nog maar verschrikkelijk, maar zoals mijn moeder vroeg altijd zei: “als het jeukt, dan geneest het’, laat ik me daar dan maar aan vast houden ;-).

Liefs,
Annemerel

The post RUN BABY RUN: Fail appeared first on Annemerel.