Such a crazy world…

Ook ik kan het niet aan me voorbij laten gaan: de verschrikkelijke crash met vlucht MH17 van Amsterdam naar Kuala Lumpur. Afgelopen donderdag zat ik in de trein naar huis na een lange en drukke werkdag. Ik bekeek rustig m’n Twitterfeed en ineens zag ik daar tweets over een vliegtuig wat neergestort was.

Nu krijg ik het maar niet uit m’n hoofd. Donderdag heb ik continu het nieuws aangehad en vrijdag stond de live-blog op nu.nl aan. Zóveel mensen die van hun leven beroofd zijn. Met de gedachte op vakantie te gaan (zoals al die gezinnen), of om te gaan reizen (zoals dat meisje van studentenvereniging U.V.S.V), of die 108 mensen die onderweg waren naar Australië voor een AIDS-congres. Maar niet alleen zij, ook de drie babies die geen eigen stoel hadden en daarom in eerste instantie niet werden meegerekend, of die twee honden en een paar vogels in het ruim, en ook een juf van m’n basisschool.

Ik vind het verschrikkelijk. Twee landen geven elkaar de schuld, Amerika begint zich ermee te bemoeien, en ondertussen kunnen de reddingswerkers niet eens fatsoenlijk hun gang gaan in het gebied om de lijken te bergen. Ik lees tweets van een RTL-journalist die eigenlijk te verschrikkelijk zijn om te lezen, maar een knap werk levert hij. Waar gaat deze hele situatie toe leiden? Ik probeer er niet teveel aan te denken, maar dat is soms lastig.

Morgen ga ik op vakantie, naar Italië, en dan ben ik gelukkig even weg van het nieuws. Ondertussen wens ik iedereen enorm veel sterkte, want het komt nu ineens heel dichtbij. In gedachten brand ik voor iedereen een kaarsje.

Zoals ik al bij meerdere bloggers zag, voelt bloggen over oppervlakkige dingen als m’n birthday wishlist of m’n Wicked Wednesday ineens heel gek. Ik heb daarom ook niet vooruitgeblogd voor komende week. Na m’n vakantie ben ik weer terug, met hopelijk wat meer tijd en wat meer inspiratie!