Gisterochtend werd ik wakker met hevige pijn in m’n linkerbeen. Lopen ging lastig en daarnaast zag m’n been ook een beetje blauw. Ik vertrouwde het niet en belde de huisarts. Met spoed. Ik mocht meteen komen en werd onderzocht. Het bleek dat de pijn uit een spier onderin m’n rug kwam en doorstraalde naar m’n been. Paracetamol slikken en proberen het te blijven bewegen waar het kan was het advies.

Zo gezegd, zo gedaan. Vanmorgen stond ik onder de douche en Hans en ik hadden het voornemen om in de stad te ontbijten en de Sint te helpen met het inkopen voor cadeau voor pakjesavond. (Of “avend” zoals Dieuwertje het zegt.) Ik riep Hans of hij de douche over wilde nemen, maar hij riep terug dat ik maar even moest komen.

Hij lag op de bank met een wit gezicht en zei dat ie pijn had. Op zijn borst. Aan de linkerkant. Waar bij mij dan meteen honderd toeters en bellen in m’n hoofd afgaan (oké, en misschien ook wel een beetje buiten m’n hoofd), blijft Hans altijd de rust zelve. We belden de huisarts, wederom met spoed. Die deelde ons mee dat we met een taxi naar de eerste hulp moesten gaan. Daar aangekomen werd Hans onderzocht, er werden foto’s van zijn longen gemaakt en het bleek dat hij een klaplong had. Na overleg met de longarts is er besloten dat hij een nachtje blijven moest.

Een enorm intakegesprek met de gekste vragen later (“Menstrueert u goed? Bent u zwanger?” de zuster moest er zelf gelukkig ook om lachen) lag Hans voor het eerst in z’n leven in een ziekenhuisbed (of althans, in de tijd dat hij zich nog kan herinneren dan). En ik zat er es een keer naast, ook wel eens leuk. Of nouja, eigenlijk helemaal niet natuurlijk. Maar je hebt er weinig aan om te blijven kniezen dus we maken er maar het beste van.

Ik verwende Hans met snoepies (dat mag als je ziek bent), de Quest en een SpongeBob-ballon en we aten samen kipsaté in het ziekenhuisrestaurant. Heel romantisch allemaal. Ik ben nu alleen thuis, heb net even gauw in de stad het boek van Carice en Halina gekocht en ga nu denk ik fijn vroeg naar bed, nog even lezen en slapen want zo’n dagje “hangen” in het ziekenhuis sloopt je enorm!

Liefs, Willemijn