Road to 21K: Mission completed

Het is maar vaag hoe een hardlopersbrein werkt. Tijdens een loodzware run, zoals de halve marathon van Amsterdam gisteren voor mij, gaat het regelmatig door je hoofd: ‘Waarom doe ik dit in godsnaam?’ Na de finish, die je dan eindelijk bereikt hebt, denk je bij jezelf: ‘Dit nooit weer.’ In de auto terug naar huis, als je weer een beetje bij zinnen bent, neem je je voor: ‘Ik ga deze tegenvallende tijd sowieso verbeteren.’

Negen maanden geleden besloot ik: in 2014 loop ik een halve marathon. Een ambitieus doel, na de heftige Dam tot Damloop in 2013, maar ik wilde het zo graag een keer doen. Dan maar nu. Negen maanden lang heb ik getraind. Ik begon op nul, in de sportschool wegens winterkou waar ik niet van hou, en bouwde het op tot 20 km in de buitenlucht. Makkelijk ging het niet, ik heb veel dipjes gehad, maar de pieken waren het absoluut waard. Ik ging die halve marathon rocken!

Bloednerveus was ik, de hele week al. En dat werd de ochtend van race day alleen maar erger. Zou het gaan lukken? Johan liep ‘m ook, dus dat was fijn. Konden we er samen naartoe (leven). De weersvoorspellingen waren niet best: 22 graden en zon. Daar baalde ik van… Ik had me luchtig gekleed, maar dat bleek achteraf helemaal niet nodig te zijn. Eenmaal in Amsterdam sloeg het weer namelijk helemaal om: wind, kou en af en toe zelfs een bui. Brrrr!

Gelukkig was het bij de start toch droog. Johan startte in een ander vak dan ik, omdat hij natuurlijk veel sneller is, dus na een selfie met gespannen bekkies namen we afscheid. ‘See you at the finish line!’

In mijn startvak vond ik Merel en Evelien van de GirlsLove2Run Crew. Dat was gezellig, het gaf wat afleiding om nog even met deze meisjes te kletsen. Tot mijn iPhone opeens raar ging doen, wat ik al heel lang niet had gehad: hij sprong steeds op Voice Control en ik kreeg het met geen mogelijkheid ongedaan. Daardoor versprong mijn Spotify ook de héle tijd, hij heeft geen één nummer fatsoenlijk afgespeeld. Argh! Niet handig voor een mentale zwabber als ik, die haar muziek heel hard nodig heeft. (WEET IEMAND HOE DAT UIT MOET?!)

En dan de race… Ik probeer me te herinneren hoe ie precies verliep, maar het is vrij wazig allemaal. Ik weet nog dat het tot 11 km vrij goed ging, maar dat ik dat helaas niet vol kon houden. Er was wind, vals plat en mijn benen gingen weer verzuren. Stom! Ik begon met wandelen bij de drinkposten, om wat AA binnen te krijgen voor extra energie. Maar het was zo moeilijk om daarna weer fatsoenlijk verder te rennen.

Mijn droomtijd van 2.10 was helaas inmiddels onhaalbaar geworden en ik zakte alleen maar verder weg. Ik probeerde de brok in mijn keel weg te slikken en ging gestaag door. Er was een zware tunnel, die ik effe niet had zien aankomen, en ik had het gevoel dat ik strompelde. Ik wist dat op 17 km een paar crew buddies zouden staan, dus daar keek ik enorm naar uit. Eenmaal daar kreeg ik een handvol confetti over me heen gegooid van kanjer Anouke. Zo lief dat ze zelfs voor mij, de allerlaatste van het stel, waren blijven staan!

Daarna het Vondelpark. Normaal gesproken vind ik het geweldig leuk om daar te rennen, nu wenste ik dat ik er al uit was. Helaas, dat duurde zó lang. Ik gleed nog bijna uit over een natte spons, maar kon gelukkig overeind blijven. Waar bleef dat Olympisch Stadion?!

Ja, daar was ie dan eindelijk. Met mijn ogen ging ik de tribunes af, want mijn lieve, lieve papa was helemaal vanuit Culemborg met de trein en metro naar Amsterdam afgereisd om Johan en mij te zien finishen. Hij had uren op me gewacht. Toen ik er echt bíjna was, zag ik ‘m opstaan en zwaaien. En kon ik de brok in mijn keel niet langer negeren. Ik zwaaide terug en barstte in janken uit bij het passeren van de finishlijn. I DID IT! In een niet zo beste tijd van 2.29.06.

Het duurde even voor de eerste trots en een tikkeltje blijdschap kwamen. Ik was vooral teleurgesteld dat het (weer) zo slecht was gegaan, terwijl ik zo goed had getraind. Daarnaast deed echt álles pijn, met name mijn benen en onderrug. Ik kon amper blijven staan. Jemig, wat een beproeving was dit geweest…

Nadat ik mijn medaille omgehangen had gekregen, de weg naar buiten had gevonden en een broodnodig AA’tje in ontvangst had genomen, ging ik naarstig op zoek naar Johan. Toen ik hem eindelijk zag, moest ik nog harder huilen. Alles kwam eruit. Negen maanden lang had ik hiernaar uitgekeken en nu was het voorbij. Ik had een enorm dubbel gevoel. Even later vond ik mijn pa en ook hem viel ik jankend in z’n armen.

Eenmaal thuis, met een welverdiend bord friet met kroket, evalueerde ik het hele gebeuren voor mezelf. Door alle geweldige, hartverwarmende reacties via social media en WhatsApp had het grootste deel van de teleurstelling al plaatsgemaakt voor de eerste tekenen van trots. Verder kwam ik tot de conclusie dat ik nóg meer respect heb gekregen voor sporters die jaren trainen voor een EK, WK of zelfs de Olympische Spelen. Je hebt één kans en dan moet je er staan. Lukt het niet, heb je je dag niet, dan heb je gewoon dikke pech.

Ik doe de komende week even rustig aan en dan ga ik me maar eens inschrijven voor de CPC in Den Haag, die in maart plaatsvindt. Want deze tijd moet natuurlijk te verbeteren zijn! ;)

The post Road to 21K: Mission completed appeared first on Brouwertje.com.