Eindelijk, na 10 jaar: op de foto met Klaas-Jan Huntelaar

In m’n hoofd had de ontmoeting al honderden keren plaatsgevonden. Ik had het helemaal voor me gezien: ik zou heel casual zijn hand schudden, ‘m vriendelijk toelachen, hem feliciteren met de overwinning en/of zijn prachtige goals, een luchtig grapje maken en uiteindelijk gezellig met hem op de foto gaan. Lekker spontaan allemaal. Maar toen ik Klaas-Jan Huntelaar dan eindelijk écht zag…

… kwam er niets van dat alles terecht.

Gisteren mocht ik met Carola mee naar de EK-kwalificatiewedstrijd Nederland-Letland in de Amsterdam ArenA. Supergaaf, want naast heel mooie plekken op de 1e ring aan de lange zijde, had ze ook toegang tot de spelershome geregeld. “Mariek, jij gaat met Klaas op de foto. Eerder gaan we niet naar huis.”

De hele dag had ik me al zenuwachtig gemaakt. Ik ben al járen fan van Klaas-Jan Huntelaar, zoals de meeste lezers en volgers weten. Sinds ie bij Ajax kwam spelen, al bijna tien jaar geleden, ben ik in de ban. Samen met Marlies ging ik ooit op Hunter-jacht, omdat we hadden gehoord dat de Ajax-spelers regelmatig de bloemetjes buiten zetten in de Palladium in Amsterdam. Het enige wat ik daarmee bereikte, was een boos (toenmalig) vriendje thuis, dat het niet tof vond dat ik naar een andere jongen op zoek ging. Klaas-Jan was helaas in geen velden of wegen te bekennen.

Vriendinnen regelden handtekeningen en stuurden me kaartjes met Valentijn, maar ontmoet had ik hem al die tijd dus nog nooit. Langs het trainingsveld staan wachten, tussen de kinderen en gillende meisjes, deed ik niet. Stel je voor dat Klaas me zou zien als de zoveelste kansloze groupie! Dat moest ik niet hebben natuurlijk. Op een gegeven moment ging ie naar het buitenland en tsja… toen bleven er nog maar weinig (eigenlijk geen) mogelijkheden over. Het was een fandom op afstand.

Tot gisteren! Het was een topwedstrijd, we wonnen met 6-0 en Klaas scoorde twee keer. Eén groot feest in het stadion. Daarna werd ik in de spelershome nerveuzer en nerveuzer, ik kreeg zelfs m’n witte wijn niet weg. Constant hield ik de deuropening in de gaten. Alle sterren kwamen voor bij: Wesley Sneijder, Daley Blind, Arjen Robben… Maar ze deden me allemaal niets. Ik kwam voor Klaas-Jan en voor niemand anders.

Daar was ie dan! En hij kwam steeds dichterbij… Mijn tafelgenoot, die hem persoonlijk kent, hield hem zoals afgesproken staande: “Klaas, je grootste fan wil even met je op de foto.” Ik voelde mijn gezicht knalrood worden, ik kreeg het bloedheet en mijn hart ging enorm tekeer. ‘Doe normaal!’ sprak ik mezelf toe. Maar dat hielp natuurlijk geen zak, haha.

Ik stapte op hem af, gaf ‘m een hand en stelde mezelf beleefd voor. Zomaar naast hem gaan staan zonder iets te zeggen, vond ik namelijk ook wat gek en meer kon ik niet uitbrengen. Natuurlijk is hij mijn naam allang vergeten, maar ach… Klaas-Jan grijnsde wat, sloeg zijn arm om me heen en ik legde mijn hand op zijn rug. Spontaan lachen voor een foto, ehhh, hoe moest dat ook alweer?! Ik voelde mijn gespannen bekkie en tomatenhoofd; dit kon nóóit een leuk kiekje worden. OMG, gebeurt dit echt? Sta ik nu écht zo dicht tegen Klaas-Jan Huntelaar aan? Ja!

Ik had de fotograaf geïnstrueerd: maak er héél veel, dan zit er vast wel een goeie bij. Helaas, dat ging mis, ik heb er maar eentje. Ik heb weleens leuker op foto’s gestaan, maar in dit geval maak ik me daar bepaald niet druk om. Ik dacht dat het mis was gegaan, dat ik er maar eentje had, maar mijn iPhone bleek een hele serie achter die ene te hebben opgeslagen. Ik heb dus toch een foto waarop Klaas een klein beetje lacht, yay! Mijn grote grijns en glimhoofd zeggen alles: dit was het wachten al die jaren absoluut waard.

Het hele gebeuren duurde nog geen vijf minuten, daarna ging Klaas weer verder, op weg naar zijn familie. Voor hem ben ik de zoveelste fan, voor hem was deze foto gewoon een routineklusje. Maar voor mij een absolute mijlpaal in mijn leven.

Met trillende handen deelde ik de foto snel op social media. Instagram, Twitter en Facebook ontploften, haha! Geweldig dat iedereen zo met me meeleefde en blij voor me was.

Lieve Klaas-Jan, bedankt voor dit mooie moment. Wat ben je toch leuk, ook in het echt! En lieve Carola, ongelofelijk gaaf dat je dit mogelijk hebt gemaakt. Ik ben je eeuwig dankbaar!

The post Eindelijk, na 10 jaar: op de foto met Klaas-Jan Huntelaar appeared first on Brouwertje.com.