Ik baal, want ik ben geblesseerd

Schreef ik in mijn laatste update nog dat ik zo lekker aan het hardlopen was, lig ik momenteel helaas even helemaal stil. Het was lang geleden, maar nu toch weer een feit: ik ben geblesseerd. Over slechte timing gesproken…

Rennen in de herfst en winter doe ik sowieso al niet graag, dat vertel ik jullie regelmatig. Ik was dan ook super trots op mezelf dat ik, met wat hulp van Johan, toch drie keer per week mijn hardloopschoenen aan bleef trekken. Ik liep niet altijd even ver en lang, maar ik ging toch maar! Vorige week gooide een meeting met Runner’s World echter dikke zwarte roet in het eten.

En dat is jammer, want het was namelijk een hele toffe meeting. Het magazine had zo’n 20-25 bloggers die regelmatig over hardlopen schrijven uitgenodigd om ‘runfluencer’ te worden en een samenwerking aan te gaan waar beide partijen voordeel bij hebben. Wat het precies concreet gaat inhouden gaan we vanzelf zien, maar feit is dat die kick-off superleuk was. Gezellig ook vooral, met al die gelijkgestemden. Denk aan Lin, Zélia, Annemerel, Esmée, Jessica, Jenny, Laura, Kirsten en nog veel meer coole mensen!

We sloten de bijeenkomst af met -uiteraard- een rondje hardlopen. Hoewel het koud was, gaf het superveel voldoening. We kletsten honderduit, deden onderweg fanatiek de oefeningen mee en hadden erg veel lol. We beklommen trappen, deden kikkersprongen en trokken een eindsprintje. Na een jummie toetje gingen we weer op huis aan.

De volgende ochtend werd ik wakker met een enorme pijn in m’n linker kuit. Ik dacht in eerste instantie natuurlijk aan vette spierpijn, hoewel ik het wel raar vond dat ik rechts nergens last van had. De dagen erna werd de pijn echter niet minder, ik kon zelfs amper lopen. Iedere stap deed zeer. Ik heb geen idee wat het heeft veroorzaakt, ik had tijdens de run en de stops nog nergens last van.

Ik maakte me wel flink zorgen; hoe lang zou dit gaan duren? Ik had de smaak juist zo goed te pakken en wilde voor ik naar Australië afreis nog één keer een flinke duurloop doen. Remember de CPC Loop die op me wacht in maart? Helaas, dat is er niet meer van gekomen en gaat me tijdtechnisch ook niet meer lukken.

Ik kan gelukkig wél melden dat de pijn ietsjes is verminderd, door heel voorzichtige massages en een lading tijgerbalsem. Ik kan nu alleen nog maar duimen dat het helemaal over is wanneer ik in Sydney land, want na hardlopen in Central Park is rennen langs het Opera House nóg een bucket list-dingetje dat ik wil afstrepen.

Op naar zonnige (en pijnvrije) kilometers Down Under!

Foto’s: Jasmine Janissen & Ramiro Ameneiro

The post Ik baal, want ik ben geblesseerd appeared first on Brouwertje.com.