Road to 21K: Einde in zicht

Daar stond ik dan vorige week, een eind van huis. Half huilend en met pijnlijk verzuurde benen wandelde ik terug. Mijn missie om de 20 km aan te tikken was mislukt, ik strandde bij 17 km. Ik kon echt geen stap meer verzetten. En aangezien ik die zware Damloop nog niet vergeten was, kon ik alleen maar denken: hoe ga ik in hemelsnaam die halve marathon uitlopen?! (Ik had al eens gezegd dat ik mentaal niet zo sterk ben, toch?)

Want hij kwam inmiddels akelig dichtbij. Volgende week zondag, 19 oktober, is het al zover. Ik wilde zo graag één keer 20 of gewoon de hele 21,1 km gehaald hebben, zodat mijn hoofd weet dat mijn lijf dit kan. Maar je moet nu ook weer niet te kort van tevoren zo diep gaan, want dat is vragen om moeilijkheden. Dan herstelt je lijf niet op tijd.

Ik zat dus in dubio. Zou ik het nog één keer proberen? Ja, besloot ik al snel. Afgelopen dinsdag vroeg ik mijn manager of ik nog een dagje thuis mocht werken, zodat ik direct om 17.00 uur op pad kon gaan en dan nog voor het donker weer thuis zou zijn. Ik waagde nog één poging.

Vanaf de eerste kilometers wist ik: dit gaat lekker. De verkeerslichten zaten mee, dus ik hoefde niet te stoppen. Dat is goed, voor een mentale zwabber als ik. ‘Het universum wil ook dat dit mij lukt!’ zei ik in mezelf. Haha! En ik liep heerlijk door, ondanks de af en toe stevige wind. Het tempo was goed, mijn benen voelden prima, mijn ademhaling was regelmatig… Zou dit dan eindelijk weer een fijne duurloop worden?

Dat werd het! Het onzekere stemmetje in mijn hoofd probeerde me af en toe nog van de wijs te brengen, maar ik luisterde niet:

13 km
‘Op dit punt ging het bij de Dam tot Damloop mis.’
- Ik: ‘Maar hoe lekker gaat het nu!’

16 km
‘Bij de Damloop was je nu al lekker binnen.’
- Ik: ‘Maar ik heb nog genoeg energie over!’

17 km
‘Hier strandde je vorige week.’
- Ik: ‘Maar ik heb nog geen pijn in mijn benen, whoehoee!’

18 km
‘Verder dan dit heb je nog nooit gelopen.’
- Ik: ‘Maar ik ga dit record verpulveren!’

Ja, het laatste stuk was zwaar. Maar de wil om het te halen was groter dan de wens om te stoppen. Deze afstand is zo’n ongelofelijke mijlpaal voor mij! Ik, het meisje dat vroeger op de middelbare school een hekel had aan de Coopertest en drie jaar geleden nog geen 2 km kon volhouden, loopt ‘even’ twee uur achter elkaar hard.

Die 21,1 km ga ik halen. Amsterdam, I am ready for you!

The post Road to 21K: Einde in zicht appeared first on Brouwertje.com.