Pijnmedicatie en verslaving, wat denk jij?

Als chronisch zieke kom je vroeg of laat in aanraking met verschillende soorten medicatie. Medicijnen om je klachten te verminderen, een ziekte-proces te vertragen of stabiliseren en soms zelfs noodzakelijk om je in leven te houden. Voor chronisch pijnpatiënten komen er meestal nog andere medicijnen bij, deze medicijnen zijn niet levensreddend maar wel nodig om je wat comfortabeler in je lijf te voelen. Pijnmedicatie is er in alle soorten en maten, van paracetamol tot morfine. Niet iedereen staat erom te springen en de meningen over het gebruik lopen nogal uiteen. Het nadeel van pijnmedicatie -en dan met name de opiaten- is namelijk dat ze verslavend werken en dat is vaak reden tot discussie.

De Heren Medici geven echter aan dat bij opiaat-gebruik geen psychische hang is naar de middelen, immers ‘wij (de pijnpatiënt)’ gebruiken morfine-achtigen (of andere verslavende medicatie als medicinale marihuana) niet vanwege het effect als high worden maar als middel om pijn te verminderen. Hierdoor zou er geen of verminderd verslavingsrisico zijn.

Niets is echter minder waar. Als grootverbruiker van morfine heb ik inderdaad geen psychische hang naar de leutige bijwerkingen, maar mijn lichaam vraagt er wel degelijk om. Om een zo groot mogelijk effect van pijnstilling te bereiken, slik ik mijn morfine op uur en tijd. Vergeet ik of ben ik wat later dan normaal, dan protesteert mijn lichaam direct. Trillende benen, zweten, misselijkheid en uiteindelijk braken en er doodziek van zijn. Wel degelijk lichamelijke verslaving dus.

De sterkere pijnmedicatie is vaak voor langdurig gebruik en ermee stoppen zit er niet zomaar in. Dit dient onder goede begeleiding van een gespecialiseerd arts en met kleine stapjes te gaan. Doordat het lichaam zo afhankelijk is geworden, kan plotseling stoppen zelfs gevaarlijk zijn. En helaas zijn er voor opiaten eigenlijk geen alternatieven.

Een psychische verslaving is overigens niet minder makkelijk, denk maar aan roken. Zoveel rokers die enorme problemen hebben om de sigaret aan de kant te leggen. Ondanks dat het vooral een psychische verslaving is, verlangt het lichaam de eerste tijd toch ook naar nicotine. Gelukkig komen er steeds meer middelen op de markt om je te helpen om van de sigaretten af te blijven of om de schadelijke effecten van het roken te verminderen zoals nicotine pleisters, kauwgom of je kunt e-sigaretten kopen. Ook zijn er zelfs hele trajecten van medicijnen i.c.m. met begeleiding op maat.

De meningen over het gebruik van pijnmedicatie -en dan met name van de opiaten- zijn nogal verdeeld, meestal door de genoemde verslavingseffecten, en dat is jammer. Pijnbeleving is voor iedereen anders en ook speelt meestal een -onbewust- gebrek aan inzicht mee. Het is immers moeilijk voor te stellen hoeveel invloed pijn heeft op het dagelijks leven en functioneren en hoe beperkend of zelfs invaliderend pijn kan zijn. Bovendien laat niemand zijn pijn graag aan anderen zien waardoor een (verkeerde) mening snel is gevormd.

Persoonlijk kan ik mijn morfine niet missen, daarvoor is mijn pijn te hevig en beïnvloedt het mijn leven teveel. Ook al weet ik dat het slecht is voor mijn lichaam -misschien leef ik er wel 8 jaar korter door- en ik er enorm afhankelijk van ben, toch kies ik ervoor om het te blijven gebruiken. Liever wat fijne jaren dan een paar jaar langer leven in een hel van pijn. Het is altijd oneerlijk kiezen, kiezen uit twee kwaden.

Ik denk dat iedereen de keuze voor zichzelf moet laten en zich vooral geen mening moeten vormen over mensen die wél voor pijnstilling kiezen. Laat ieder in zijn waarde en natuurlijk mag je je mening erover ventileren, maar doe dit wel met respect voor de ander, de gebruiker.

Uiteraard hoop ik dat jij geen chronisch pijnpatiënt bent, maar mocht je dat wel zijn, gebruik jij pijnmedicatie? Zo ja, welke? Ervaar jij ook negatieve meningen daarover?

Al eerder schreef ik over dit onderwerp: junk of patiënt?