RUN BABY RUN: Without boundaries

No pain, no gain, de enige manier om PR’s te smashen, om sneller dan ooit te worden, is door je eigen grenzen op te zoeken. Niet voorbij te gaan, maar wel lekker dicht in de buurt te komen. Dat deed ik deze week dan ook.

Ik liep slechts twee keer, op woensdag, de dag dat ik vertrok naar Oostenrijk en op vrijdagavond, na een lange dag skiën. Ik had meer willen lopen, maar een flinke verkoudheid hield me tegen. Daar ligt mijn grens zeg maar. Op het moment dat ik blaf als een zeehond, lijkt het me verstandiger om te zeggen, tot hier en niet verder. Zie je nou wel, ik kan ook heus wel verstandig zijn. Zeker als het elf dagen voor de CPC is!

5K
Woensdag zocht ik mijn grens op door lekker hard te gaan. Zonder ook maar één keer op adem te komen liep ik vijf kilometer. Ik had nog veel dieper kunnen gaan, maar dat vond ik iets te veel van het goede (ik moest immers nog naar Oostenrijk rijden en nog zo’n 30 uur wakker blijven). Het is zo fijn om jezelf sneller te voelen worden. Met 4’39 een 5 kilometer lopen was een paar maanden geleden, vlak na de marathon, een droom. De weken na de marathon voelde ik me afschuwelijk. Ik kon met moeite een kilometer achter elkaar lopen met een snelheid van 5’30. Maar heb vertrouwen, altijd, want het komt goed.

15K
De vijftien kilometer liep ik op vrijdagavond in Maria Alm. Het was een soort van suicide-mission, want het was pikdonker, ik was helemaal alleen en er lag op heel veel plekken ijs op de weg. Ook was het vrij KOUD, had ik de hele dag geskied en had ik te maken met heel veel heuveltjes. De omstandigheden waren alles behalve ideaal, maar ja, what doesn’t kill you makes you stronger.

Om 19.00u had ik genoeg moed verzameld om te beginnen aan mijn barre tocht. Ik wilde hetzelfde rondje als ik een maand geleden liep lopen, een fijn rondje van vijf kilometer rond een golfbaan. Ik dacht, als ik dat nou drie keer loop, dan ben ik er. Eerst liep ik natuurlijk 26x fout, maar toen ik eenmaal Google Maps had aangezet ging het al een stuk beter. Ik stapte een keer flink in de diepe sneeuw (ik zat tot mijn knie in de sneeuw, dat was vrij koud) en was uiteindelijk op het juiste pad.

Het was zóó donker, ik zag slechts een meter voor me, en of het nou glad of niet was, dat kon ik ook niet zien. Dus zette ik de zaklamp op mijn iPhone aan en liep ik op die manier verder. Ik liep over meters lange ijsplaten, door de blubber, door diepe sneeuw en af en toe over een stukje normaal asfalt. Soms was dat asfalt ineens iets donkerder dan gebruikelijk en dat betekende weer iets anders spannends… IJZEL. Ja, het was een soort van hindernis-run. Ik besloot het dan ook maar bij één rondje te houden en op een andere manier door te lopen naar het centrum van Maria Alm en er een tien kilometer van te maken.

Maar ja, toen was ik na tien kilometer terug en toen dacht ik, WE GINGEN TOCH VOOR 15 KILOMETER? DOE HET DAN! Dus liep ik nog een keer dat rondje van hel. Ook dit keer liep ik eerst verkeerd, ook dit keer moest ik heel goed met mijn zaklamp schijnen om niet onderuit te gaan, maar hé, I made it! Vijftien kilometer en een hele ervaring rijker. Dat is weer een hele andere manier van je eigen grenzen opzoeken.

Nog elf dagen tot de CPC. Op dit moment vecht ik tegen een nogal hardnekkige verkoudheid. Ik wil écht niet ziek worden. Ik heb een doel en dat doel ga ik halen, zo’n stom griepje gaat dus géén roet in het eten gooien. Echt niet.

Hoe zoek jij je eigen grenzen op?

Liefs,
Annemerel

The post RUN BABY RUN: Without boundaries appeared first on Annemerel.