Lief dagboek: week 14

Een (redelijk) vaste rubriek op mijn blog, maar al weken niet geblogd over ‘gewone’ dagelijkse dingen. Logisch misschien, maar ik kreeg ineens de kriebels om lekker van me af te bloggen zoals ik dat vroegâh deed. Want dat is ook bloggen voor mij, gewoon even wat letters op papier beeldscherm zetten en daar relaxed van worden. Daarom een ouderwetse dagboek-blog van mijn afgelopen week. Kijk je mee?

Maandag
‘s Ochtends sta ik om 06:00 uur op om te kolven. René’s wekker gaat om half 7, dan wast hij de kolf-set af, terwijl ik brood uit de vriezer haal en mezelf opfris in de douche. We ontbijten samen en hij vertrekt naar zijn werk. We hebben besloten dat René zijn vakantie-uren spaart voor wanneer Tara mee naar huis mag, dan kunnen we samen met z’n drieën thuis genieten van de eerste tijd.

Zodra René de deur uit is, stort ik me op de was. Wasjes draaien, ophangen en opvouwen, dat past net mooi tussen twee kolfbeurten door en voor ik naar het ziekenhuis vertrek. Bovendien is dat minder storend voor de buren dan stofzuigen om 07:30 uur ;-). Rond 09:15 à 09:30 uur stap ik in de auto naar het ziekenhuis en daar breng ik tot een uurtje of 12:30 door met Tara.

Dan prop ik – als ik me goed voel ;-) – een appel, banaan en meegebrachte boterham in m’n mikkie, terwijl ik terug naar huis rij. Als ik me minder sterk voel, koop ik een Cornetto in het ziekenhuiswinkeltje. Ik heb mezelf voorgenomen de 6 weken die staan voor herstel na een keizersnede niet te hard op mijn eetpatroon te zijn. Het is soms al pittig genoeg en dan wil ik gewoon emo-eten, boehoe. Daarna gaan we wel weer aan de bak, omdat ik me ook prettiger voel als ik slank(er) ben. Met ingang van 14 april moet de Excuus-Truus en Sorry-Corry dus opzouten ;-).

Vanmiddag ruil ik mijn middagdutje in voor een bezoek aan de kapper, waar ik mijn puntjes laat knippen. Ik heb geen vaste kapper (ik ben niet zo ijdel op mijn haar ;-) en ga naar kapper Ami in Houten. Tijdens de standaard gesprekjes die je met de kapster voert, vertelt ze dat zij 25 jaar geleden ook te vroeg geboren is (9 weken). ‘En je hebt er niets aan over gehouden, behalve dat je kapster bent geworden?’, grap ik met haar :-). Fijn om gewoon even met iemand over koetjes en kalfjes te ouwehoeren.

Bij de lokale Hema scoor ik nog wat laatste spullen van de babyuitzetlijst (o.a. kruiken) en dan snel weer naar huis, tijd om te kolven! Na het kolven, kook ik de hele boel uit en ruim het huis een beetje aan kant. Dan komt René thuis en hij begint aan het avondeten. We eten nu vaak makkelijke gerechten zoals aardappels, groenten, vlees, een pasta, risotto of soep. Uitgebreid kokkerellen is gewoon zonde van onze tijd nu, want des te eerder we gegeten en afgewassen hebben, des te eerder kunnen we weer naar onze baby.

We brengen ‘s avonds tussen 19:15 en 22:00 ook bij Tara door en daarna doe ik hooguit nog een wasje of even wat schoonmaken. Om middernacht is de laatste kolfbeurt en daarna slapen tot de volgende ochtend.

Dinsdag
Hetzelfde ochtendritueel als de maandag, never change a winning team. Vandaag is Tara alweer 4 weken oud, dus ik maak foto’s met de Milestone kaarten. Die heb ik tijdens de zwangerschap van René gekregen en ondanks dat het misschien wat ongewoon is om deze in de couveuse te gebruiken, leg ik deze mijlpalen met de kaarten toch vast. Ze fungeren immers ook prima in het ziekenhuis!

De rest van de dag is eigenlijk gelijk aan de maandag, maar nu slaap ik tussen de middag in plaats van naar de kapper te gaan. Misschien een beetje een saai dagboek, bedenk ik me. Oh ja, vandaag wordt ook mijn luiertas van Cowboysbag bezorgd, wat een gaaf ding! Een stoere, zwart leren luiertas waar vaders ook mee over straat kunnen ;-). Bovendien staat ‘ie goed bij de Mutsy wagen die we op Marktplaats scoorden, ik zie me al helemaal gaan straks jongen! Nu al zin in :-).

Woensdag
Vandaag hebben we de reportage van Stichting Earlybirds, waar René en ik best een beetje nerveus voor zijn. We vertrekken samen naar het WKZ, waar we om 10 uur hebben afgesproken met de vrijwillige fotografe. Onze zenuwen blijken totaal onnodig, wat een lieve vrouw die met alle zorg en geduld ons ritueel van verzorgen in de couveuse en het buidelen vastlegt. Het wordt een mooie weergave hoe deze bijzondere periode voor ons drieën samen is. Heel tof dat er zo’n organisatie bestaat.

We lunchen in het ziekenhuis omdat we ‘s middags ons wekelijkse gesprek met de kinderarts hebben. Iedere week bespreken we Tara’s gezondheid en vooruitgang. Na dit gesprek rijden we samen naar huis en eten we een taartje omdat het woensdag is :-). Vandaag zou ik 34 weken zwanger zijn en met verlof gaan. Een gek idee dat ze er al bijna een maand is. ‘s Avonds gaan we weer naar Tara en herhalen we eigenlijk ons vaste ritme van de avonden.

Donderdag
In mijn agenda staat: ‘eerste donderdag van de maand, instroom zwangerschapsyoga‘. Jammer joh ;-). Ik mocht voor mijn blog een cursus zwangerschapsyoga testen en zou vandaag beginnen. Vandaag is eigenlijk hetzelfde als de andere dagen. Ik ga ‘s ochtends naar Tara, kolf 5 keer per dag, doe wat aan het huishouden, eet samen met René en ‘s avonds gaan we weer op bezoek bij de kleine dame in het WKZ. Mijn middagslaapje ruil ik in om nieuwe schoenen te kopen, wat me in precies 3 kwartier lukt. Ik scoor mamagympen: witte Nike Air Force 1’s. Ze lopen heerlijk!

Vanavond krijgt Tara voor het eerst bezoek, wat we best spannend vinden. Tot dusver zijn wij (behalve de verpleging en artsen) de enigen die aan Tara’s couveuse gestaan hebben. Ook op de intensive care hebben we geen bezoek uitgenodigd. Ze was zo kwetsbaar en gevoelig voor prikkels, dat we er bewust voor gekozen hebben dit uit te stellen totdat ze wat ouder was. Ze is alsnog heel kwetsbaar met een lage weerstand, maar nu voelde het goed voor ons om bezoek te proberen. De ouders van René, dus opa en oma, bijten het spits af.

Ze mogen haar alleen bekijken in haar glazen huisje (alleen ouders mogen hun eigen couveusekindje aanraken), maar opa en oma vinden het prachtig om hun kleindochter voor het eerst live te zien. Ik laat René en zijn ouders alleen bij Tara (er mogen maximaal 3 bezoekers inclusief ouder bij de couveuse zijn, ook i.v.m. prikkels) en daarna is ze weer van mij en René alleen ;-). Aanstaande dinsdag gaan we opnieuw een keer bezoek proberen, dan mogen mijn broertje en mijn moeder langskomen.

Misschien vinden sommigen het streng of raar dat we niet eerder bezoek hebben toegelaten, maar dit voelde voor ons gewoon goed. Tara heeft er weinig aan overprikkeld te raken en veel (verschillende) stemmen of geluiden rond haar couveuse zijn natuurlijk best intensief voor zo’n kleintje. Haar energie kan ze beter gebruiken om te groeien en gezond te worden, dan bij te komen van bezoek. Vinden wij dan hè, iedere ouder mag natuurlijk voor zich weten waar hij of zij zich prettig bij voelt #geenoordeel :-).

Vrijdag
Vandaag is Tara alweer 1 maand oud, wow! Time flies. Een hele mooie, Goede Vrijdag dus :-). En behalve Goede Vrijdag, is het ook Foute Vrijdag, hoor ik op de autoradio. Heerlijk, de hele dag het Foute Uur van Q-music. Sommige nummers die gedraaid worden, zijn niet eens fout vind ik overigens! Maar dat zal liggen aan mijn smaak ;-).

‘s Ochtends wassen, dan naar het WKZ, ‘s middags wat rusten, avondeten en weer naar het ziekenhuis. Ik wist dat het moederschap je wereld de eerste weken wat eentonig maakte, maar zó eentonig ;-). Just kidding, ik verheug me echt op die simpele dingen als wandelen in de wagen, Tara in de box in de huiskamer of zwijmelend naar haar kijken terwijl ze in haar bedje thuis ligt. Op bezoek gaan is toch anders dan haar straks thuis hebben.

Ik ruil steeds vaker mijn middagdutje in voor een ander klusje, zoals het huishouden, even iets kopen of ontspanning in de vorm van een filmpje opzetten. Ik merk dat ik lichamelijk steeds minder moe ben en raak het ook zat om te slapen overdag. Moe blijf je toch wel, dan heb ik liever het idee nog ‘iets’ te doen met de tijd. Het is ook al bijna 5 weken geleden dat ik bevallen ben en ik voel me goed, dus vooruit met de geit ;-).

Zaterdag
Weekend! Dus kan René ook ‘s ochtends mee naar het WKZ en doen we na ons bezoek de weekboodschappen. Ik heb me de afgelopen weken ‘moeten’ inhouden betreft het inpakken van de boodschappen en de ‘zwaardere’ huishoudelijke klussen, maar vandaag probeer ik zo kalmpjes aan de boodschappen in de tas te pakken en jaag ik thuis de stofzuiger door het huis. Yeah baby! Voelt goed :-). Mijn schoonmoeder is een schat en heeft tijdens mijn plat liggen en ziekenhuisperiode hartstikke lief geholpen, maar er gaat niets boven je eigen huishouden runnen :-).

‘s Middags komen het zusje van René en haar verloofde op bezoek met een mega Nijntje voor Tara. Echt een leuk ding, die kan straks mooi in de box. We laten de foto’s zien vanaf de bevalling tot nu en censureren eigenlijk weinig voor familie en vrienden. Ik bedoel niet dat we uitgebreid foto’s bekijken van mij in vol ornaat, maar vooral van Tara.

Het is moeilijk een voorstelling te maken van alle draadjes en hulpmiddelen zonder dit te ondersteunen met beeld, want het is natuurlijk best een ongewone situatie. Voordat ik dit zelf meemaakte, had ik ook geen idee wat er allemaal komt kijken bij een prematuur kindje en opname op de afdeling neonatologie. Ook helpt het me om goed te verwerken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is de afgelopen weken. Door het verhaal opnieuw te vertellen en de foto’s te zien, kan ik het steeds beter een plekje geven.

De eerste keer dat ik de foto’s bekeek, moest ik na 3 foto’s stoppen omdat de tranen over mijn wangen biggelden. Inmiddels gaat het steeds beter. De situatie is zoals ‘ie is en ik ben ook blij dat we zoveel beeld hebben, zodat ik haar later ook kan uitleggen hoe piepklein ze ter wereld is gekomen. We eten ‘s avonds bij René’s ouders en gaan daarna met z’n tweeën weer naar het WKZ.

Zondag
Eerste Paasdag, hoewel we daar echt niets aan gedaan hebben dit jaar. Voor ons een gewone zondag, waarop we twee keer naar het ziekenhuis gaan, wat huishouden doen en tussendoor nog steeds gezellig 5 keer kolven. En wat blijkt: Doutzen Kroes kolft met dezelfde kolf-set als ik, deelt ze op Instagram. Fame! ;-)

Vandaag heb ik ook even een wat moeilijker moment, omdat ik wat sip ben over familiezaken. Misschien zullen andere moeders dat wel herkennen, wanneer je zelf moeder wordt/bent, dat je je dingen herinnert uit je jeugd of opvoeding die ineens zo bij je binnen kunnen komen. Dingen die je zelf anders zou doen, omdat je je nu pas kunt indenken hoe het is om een kindje te hebben en welke bijbehorende normen en waarden jij daarbij belangrijk vindt. Een soort reflectie ofzo, terwijl je daar (kinderloos) nooit zo bij stilgestaan hebt.

Anyway, na een flinke jankpartij die flink oplucht, heb ik twee heerlijke uurtjes met Tara gebuideld en dat maakt alles goed :-). In plaats van een feestelijk Paasontbijt of luxe brunch, crashen René en ik bij de Mac voor lunch. Ook wel eens grappig, bovendien is het ondanks Pasen nog best druk met gezinnen die een Happy Meal scoren.

Maandag
En nu typ ik deze dagboek-blog, terwijl ik snel een pizza eet en wacht tot de was klaar is. Ik heb mijn middagdutje geskipt om net René naar de Ikea te gaan, om wat laatste dingen voor Tara’s kamer te kopen. Overigens hebben we vanmorgen ondertussen een prachtige kast bij CozyKidz.nl gekocht. Waar zouden we zijn zonder smartphones en ziekenhuis-wifi ;-). Ik ben echt verliefd op deze kast en als deze bezorgd wordt, is haar kamer zo goed als klaar.

Straks even afwassen, om daarna weer naar het WKZ te rijden. Misschien een eentonig dagboek, maar die uurtjes ‘s ochtends en ‘s avonds op de afdeling neonatologie maken alles goed. Hoewel het maar 6 uur per dag zijn, dus 42 uur de afgelopen week, zijn het wel de mooiste en leukste uurtjes van mijn week. Het liefst zou ik er in een glazen kistje à la Sneeuwwitje naast gaan liggen de hele dag, maar dat is helemaal een saai dagboek dan ;-).

Aankomende week: week 15
De komende week heb ik weinig anders qua routine dan de afgelopen week, behalve de nacontrole van mijn keizersnede bij de gynaecoloog. Als de arts akkoord is, wil ik langzaam aan weer gaan hardlopen. Ik heb echt zin om weer wat actiefs te gaan doen, ik moet alleen even bedenken waar ik dat ga inproppen.

Misschien in de ochtenden of in plaats van mijn rustuurtje ‘s middags, want ik voel me langzaam aan steeds beter en minder moe. Op zich lijkt het me wel haalbaar een half uurtje ergens te stelen, dat is me de afgelopen week met de kapper en het schoenen kopen ook gelukt. Stiekem is zo’n strakke planning dankzij het kolven om de 3 uur ook wel efficiënt (always look on the bright side of life ;-).

Hebben jullie nog wat leuks gedaan dit extra lange Paasweekend? Hoe doen andere moeders dat trouwens, sporten jullie 6 weken na de bevalling ergens tussen voedingen of babyslaapjes door? Ik ben benieuwd :-).

Voor nu in ieder geval een fijne, nieuwe week gewenst!

Liefs,
Lindsay